Slapend achter het stuur – Stan Goodenough

Wat is het ontmoedigend om veel Christenen te horen verklaren dat ze achter Israël staan, maar wel kritiek hebben op de Staat en de leiders van Israël als die de ‘bezette gebieden’ willen opeisen als hun eigen land en daarbij alle Arabische ideeën afwijzen die zij hebben om te bezwijken onder de druk van Amerikaanse en Europese staatshoofden om te onderhandelen over de overgave van die gebieden, om er een Palestijnse staat te vestigen.
Ik schaam me plaatsvervangend voor onze Christenbroeders als ik de woedende opmerkingen hoor over hoe Israël zich zou moeten opstellen tegenover Hamas en hoe Israël zou moeten reageren naar Hezbollah toe, en hoe Israël Iran tegemoet zou moeten treden.
We zeggen dat we niet begrijpen waarom Benjamin Netanyahu niet wat meer ruggengraat laat zien, een beetje meer moed en doortastendheid. We stellen een heleboel domme vragen en komen met ongefundeerde verklaringen alsof ze bestaan uit bestaande feiten.
En we stellen vervolgens de domste vraag die er is: Waarom vertrouwt Bibi niet gewoon op G’D.
We moeten ons schamen.

Ik ben zo langzamerhand de wanhoop nabij als ik me afvraag wanneer Christen-Zionisten zich gaan realiseren, dat wanneer het gaat om het helpen van Israël dat zij ons nu het allermeest nodig heeft, om het Bijbelse Hartland in bezit te nemen en haar gezworen vijanden te vernietigen – maar wij hebben het erbij laten zitten.

Ik heb het nu speciaal over onze generatie Christen-Zionisten. Zij die hebben verklaard de eeuwen van vervangingstheologie af te wijzen en met berouwvolle stemmen en onder tranen hebben gezworen dat we het Joodse volk nooit meer in de steek zullen laten tegenover haar vijanden.
Terwijl we precies dát hebben gedaan en nog steeds doen.

Enerzijds verkondigen we vol trots dat we deel zijn van de glorieuze, maar niet rechtzinnige, Christen-Zionistische traditie en dat we ons voorbereiden om de Joden Thuis te brengen en hen daarbij te helpen waar we kunnen.
Aan de andere kant zijn we kennelijk blind voor het feit dat de cruciale verbinding in dit hele psychologische veranderingsproces slechts een paar jaar geleden is losgebroken van haar langdurige en belangrijkste voorschrift, namelijk het ondersteunen van de hereniging van het volk én het land (zie ook het artikel “Omdat wij geloofden – Because we believed” wat hierover gaat).
Israël stond alleen tijdens de internationale druk om haar Goddelijk-hersteld land over te geven.

De boze vecht inmiddels al 130 jaar tegen het herstel van Israël. Voor de boze is met het herstel van Israël het aftellen naar het einde begonnen.
Vóór het herstel van de moderne Joodse Staat, was het doel van satan om het Joodse volk in de diaspora te vernietigen. En hij heeft dat doel bijna kunnen bereiken in de laatste eeuw, vóór de Staat Israël een feit was.
Hij gebruikte het Ottomaanse rijk, het Britse verraad van het mandaat en het sluiten van de grenzen van Palestina voor Joodse immigranten, maar bovenal Hitler’s nazi’s die hebben getracht G’D’s plan te verijdelen en te voorkomen.
Hij heeft gefaald, de satan, maar sinds de oprichting van de Staat Israël is hij bezig om die Staat te vernietigen.

Om dit te bereiken gebruikt de vijand één effectief voor de hand liggend wapen. En het is niet het meest voor de hand liggende.
Van 1991 tot 2014 hebben voor zover ik weet alle premiers van Israël gewaarschuwd voor de dreiging van nucleaire wapens die Iran zou bezitten.
Netanyahu heeft op 30 september 2014 opnieuw een waarschuwing gestuurd aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Maar met alle respect voor de premier, en wetende dat Iran een duidelijk en buitengewoon ernstige dreiging is die moet worden geneutraliseerd: het is mijn vaste overtuiging dat op dit moment dit niet het allergrootste gevaar is.
In feite is de Iraanse dreiging een afleidingsmanoeuvre terwijl al 25 jaar het grootste gevaar op de loer ligt, nl de het gevaar van de Palestijnse Staat.

Al meer dan 25 jaar heeft de wereld, geleid door de Verenigde Staten en ondanks verschillende blokkades in dat proces, Israël in de richting gestuurd van een Islamitische Palestijnse Staat.
Het gebied, aangewezen als de 23e Arabische Staat is geografisch het gebied dat 4000 jaar geleden in Genesis door God aan Abraham, Isaac en Jakob gegeven werd gegeven, het Hartland, en waarheen hun nageslacht tegen alle verwachting in door God in juni 1967 werd thuisgebracht.

Het winnen van de Zesdaagse oorlog werd gevierd door Christen-Zionisten over de gehele wereld als een wonder van G’D. Voor het eerst in 2000 jaar waren de Golan-Hoogte, Gaza, Samaria en Judea en het meest belangrijke van alles de Oude Stad van Jeruzalem en de Tempel berg in Joodse handen.
Een aantal decennia zijn we de traditie van onze voorouders gevolgd die Israël aanmoedigden om het land in bezit te nemen en we waren gekant tegen de inspanningen van de wereldse machten die probeerden om Israël er met geweld te verdrijven.

We hadden kritiek op het anti-Israël land-voor-vredeproces dat begon in Madrid en verder ging in Oslo. We hebben gelobbyd bij wetgevers en zetten paginagrote advertenties in belangrijke kranten, gaven radio en televisie-interviews, hielden demonstraties en rally’s en waren door woord en daad duidelijk in onze afwijzing als Christen-Zionisten, van de inspanningen om een Palestijnse Staat op te richten ten koste van Israël.

Toen na de Oslo-akkoorden het geweld ontstond tegen de Joden in Israël, riepen wij luider en onze aanklachten tegen het faillissement van het vredesproces werd alleen maar duidelijker.
Geheel nieuwe pro-Israël organisaties werden opgericht om hiermee de pogingen van onze westerse regeringen tegen te houden om Israël te pressen om deze heilloze weg te bewandelen.

We reden met duizenden in lange konvooien bussen over de glooiende heuvels van Judea naar Hebron, waar we op de plek stonden van de aartsvaders van Israël, Abraham, Izaäk en Jacob, om duidelijk te maken aan Joden en Arabieren in de stad dat we de terugkeer van de Joden naar Jeruzalem, de hoofdstad van het Huis van David, ondersteunden.
We stonden als Christen-Zionisten bij het graf van Rachel in Bethlehem en stuurden een bericht aan premier Yitzhak Rabin met de oproep om de eerste stad van David en de geboorteplaats van onze Messias niet weg te geven aan moordenaars, de anti-semitische PLO.

Maar ineens, net voor het gewelddadige begin van het terrorisme in 2000 wat zijn vervolg kreeg in de 2e intifada werden onze stemmen onzeker en bleven uiteindelijk stil en we zwegen.

Overvallen door president George W. Bush in 2002 die, ondanks de Palestijnse uitbraak van geweld, voorstander was van een Twee-statenoplossing en daarna verbijsterd door de tegenstand van het Israëlische parlement die deze oplossing niet omarmde, stonden we onszelf toe om stil te blijven terwijl een handje vol Christen-Zionistenleiders een nieuwe boodschap gingen verkondigen.

“Zondig Israël heeft geen recht op een thuis in het beloofde land!!!”
Onverklaarbaar dat één van de meest invloedrijke personen in de Christen-Zionistische organisaties een statement gaf zonder enige onderbouwing en zei:
“Het is naïef om te veronderstellen dat het land aan Israël is gegeven terwijl ze ontrouw is jegens God.”

Wat een timing. Terwijl de Joden bij honderden werden opgeblazen door het geweld wat over het land raasde…
Tragisch dat deze leer organisatie na organisatie de das om deed.

Toen Ariel Sharon kort nadat hij parlementslid werd, het land-voor-vredeproces vergeleek met het verraad waarmee Tjecho-slowakije in handen van de Nazi’s viel, radicaal zijn standpunt wijzigde en meer dan 10.000 Joden verdreef vanuit hun huizen in de Gazastrook en het land aan de Arabieren gaf.
De Christen-Zionistische wereld had geen commentaar op dit ‘land-voor-vrede’.

Vandaag de dag doen Christen-Zionisten niets om te trachten de tegen Gods geboden ingaande meedogenloze pogingen om Israël te dwingen om land op te geven, te stoppen.
Terwijl we voor dit doel door God geroepen zijn.

De leiders van een Amerikaans Christen-Zionistisch overkoepelend orgaan, opgericht in 2006 na de ontkoppeling van Gaza, claimen vandaag de dag dat zij de grootste pro-Israël organisatie zijn in de VS en één van de grootste Christelijke bewegingen in de wereld, zij maken klip en klaar duidelijk dat zij nooit tegen een Twee-statenoplossing zijn geweest en dat zij de land-voor-vrede oplossing van het democratisch gekozen parlement van Israël steunen.
Overal in de wereld en hier in Israël zijn groepen mensen actief die zich Christen-Zionisten noemen en op allerlei manieren proberen om troost te bieden aan het Joodse volk.
Dat is prachtig en bijzonder, begrijp me niet verkeerd.
Deze weg laat de Joodse mensen de liefde van de gelovigen uit de volken zien op een manier die sommigen van hen nog nooit eerder hebben meegemaakt.
Overal waar ze actief zijn ontdekken Joden dat ware volgers van Yeshua niet hun vijand zijn.
Zij komen in liefde, maar zij zijn niet het Zionisme.
Zionisme gaat over het land.

Al onze Feesten en dramaproducties en sociale ondersteunende programma’s voor Holocaust-overlevenden en nieuwe immigranten, en al onze educatieve inspanningen, dagen van gebed en protesten tegen het  antisemitisme in onze steden zijn goed bedoeld maar hebben niets gedaan om het verdelen van het land tegen te gaan.
En wat is de bedoeling van deze zgn. her-indeling??
Het is het tegenhouden van Gods werk wat Hij in onze dagen onderneemt.
Ellendig genoeg is het feit dat terwijl de vijand het ontstaan van Palestina als een wapenfeit hanteert tegenover de Almachtige, Christen-Zionisten hun post hebben verlaten en gedeserteerd zijn uit het oorlogsgebied.
We mogen vechten in andere gebieden maar we hebben de frontlinie verlaten.
De vraag over het land-voor-vrede- proces heeft slechts weinig tot niets te zeggen, het enige wat gehoord wordt is de zin …..

“De twee staten oplossing is volgens het beleid van de democratisch gekozen regering in Israël de keuze”

Dit antwoord, broeders en zusters is het moment waarop we plat op ons gezicht zijn gevallen.
We hebben de richting van het Christen-Zionisme verlaten en zijn terecht gekomen in een complex theologisch woordraadsel wat ons machteloos maakt. Zeker ten opzichte van Israëls problemen met het land.
Zoals de vroegere Christen-Zionisten altijd een vooruitgeschoven post innamen zo wordt van ons verwacht dat we dat eveneens doen in de frontlinie van dit gevecht.

Dit is de sleutel:
Zoals we in de geschiedenis deden moeten we voor Israël gaan, want het land innemen vraagt geloof en de meeste Israëliërs zijn verstoken van dit geloof. (Slechts een klein deel heeft een groot geloof.) De meeste van de verguisde Joodse kolonisten zijn in het land.
En wij Christen-Zionisten zouden moeten applaudisseren en hen ondersteunen in plaats het tegenovergestelde te doen en ons stil te houden terwijl ze gehaat en belasterd worden door de wereld.

Beslissingen genomen door het parlement van Israël mogen niet het pad voorschrijven waarop wij Christen-Zionisten gaan.

Omdat we Israël bekijken met ogen van liefde en bewogenheid, zijn we gerechtigd om ons zorgen te maken over de beslissingen die ze neemt, en er zijn momenten waarop we voorzichtig een beroep op de regering kunnen doen om een andere koers te gaan varen.
Omdat we begrijpen dat Israël deze beslissingen neemt met haar ogen gericht op Washington en de rest van de Internationale Gemeenschap en niet gericht op God, zouden we meer begrip moeten hebben voor haar redenen ipv haar loslaten.

De positie van Israël is, met een verwijzing naar de pragmatische politieke overwegingen en met het oog op het overleven van de natie, bijna één van de meest bedreigde soorten geworden.
Wij moeten niet besmet raken met deze humanistische manier van denken. God zal Zijn woord gestand doen.
En Hij zoekt naar hen die in de kloof willen gaan staan ten behoeve van Zijn geliefde natie, nog steeds ontrouw maar op weg naar volkomen en hersteld geloof.

Bijbels-Zionisme in de meest pure vorm is de terugkomst van de Joden naar hun land zodat ze terug kunnen keren naar hun God.
Zijn we vergeten dat het de terugkeer naar het land, de terugkeer naar de stad Jeruzalem en uiteindelijke zoals in Ezechiël staat – de terugkeer naar de Tempel – ervoor zal zorgen dat zij terugkeren naar hun God.
Dit is Gods plan.

De confronterende waarheid is dat we als Christen-Zionisten dit doel hebben losgelaten. We zijn achter het stuur in slaap gevallen.
En wanneer we niet wakker worden en pijlsnel terugkeren naar de positie die we nooit hadden mogen verlaten, dan ben ik bang dat we uiteindelijk hebben gefaald in dat waar we voor geroepen zijn, en hebben gefaald om Israël te helpen wat ons doel was.
Het ergste is echter dat we gefaald zullen hebben in de ogen van hun God en de onze.

Stan Goodenough (www.jerusalemwatchman.org)
(vertaald uit het Engels door Simone Hopman)