Israël heeft zojuist de kaart hertekend — en niemand heeft het erover

Rabbi Pesach Wolicki, 2 juli 2025

Terwijl de wereld gebiologeerd keek naar korrelige satellietfoto’s van gebombardeerde Iraanse nucleaire sites, vond er iets veel belangrijker plaats – en bijna niemand heeft het erover. De oorlog tussen Israël en Iran ging niet alleen over uranium en verrijking. Het was geen enkele chirurgische aanval of een PR-stunt om afschrikking te bewerkstelligen. Dit was een geopolitieke aardbeving – en de naschokken zijn nog maar net begonnen. Hezbollah – de gevaarlijkste bondgenoot van Iran – weigerde te vechten. Rusland en China – de zogenaamde strategische bondgenoten van Iran – hielden zich afzijdig. En Israël? Israël controleert nu het luchtruim boven Teheran. Dit zijn geen onbelangrijke ontwikkelingen. Ze zijn historisch. In een paar dagen tijd werd de machtsverhoudingen in het Midden-Oosten herschreven – niet door persberichten of diplomatieke gebaren, maar door pure militaire precisie en politieke duidelijkheid. De gevolgen reiken veel verder dan de regio en geven het mondiale schaakbord een nieuwe vorm en verzwakken de as die het Westen al zo lang bedreigt. Hier zijn de vier gevolgen van deze oorlog waar niemand het over heeft:

1. Hezbollah kwam niet opdagen – en dat verandert alles.

Decennialang heeft Hezbollah gediend als de vooruitgeschoven basis van Iran aan de noordgrens van Israël – bewapend met 150.000 raketten, getraind door de IRGC en belast met het aanvallen van Israël als Iran ooit zou worden aangevallen.

Die dag kwam. En Hezbollah… bleef thuis.

Dit was geen terughoudendheid. Dit was verzet – tegen Iran. De Iraanse opperbevelhebber riep Hezbollah persoonlijk op om in actie te komen. Ze weigerden.

Waarom? Omdat ze bang waren voor de gevolgen. De verwoestende campagne van Israël tegen de militaire infrastructuur van Iran maakte duidelijk dat vergelding met overweldigende kracht zou worden beantwoord. En Hezbollah, ondanks al zijn retoriek, knipperde met zijn ogen.

Die weigering betekent het einde van de regionale afschrikking van Iran. Als Hezbollah Teheran niet verdedigt op direct bevel van zijn beschermheer, dan is zijn nut als dreiging voor Israël verdwenen. Dit is de grootste verzwakking van het Iraanse terreurnetwerk in decennia – en het gebeurde zonder dat er een grootschalige grondinvasie in Libanon nodig was.

2. De ineenstorting van de as Iran-Rusland-China

Jarenlang hebben westerse analisten gewaarschuwd voor een opkomend blok: Iran, Rusland en China – een tegenwicht voor de door Amerika geleide wereldmacht. Dit waren de zogenaamde “strategische partners”, verenigd door een gemeenschappelijk belang in het ondermijnen van het Westen. Maar toen Iran onder vuur kwam te liggen van Israël en vervolgens van de Verenigde Staten, deden zijn ‘partners’ niets.

Rusland, dat in januari 2025 een uitgebreide defensiesamenwerkingsovereenkomst met Iran had gesloten, stuurde geen wapens, inlichtingen of zelfs maar diplomatieke steun. China, dat in 2021 een soortgelijke overeenkomst sloot, ging zelfs nog verder: het greep in om de vergeldingsmaatregelen van Iran te stoppen en blokkeerde de poging van Teheran om de Straat van Hormuz voor de wereldwijde scheepvaart te sluiten.

De gevolgen zijn enorm. Deze partnerschappen, die werden aangeprezen als ernstige bedreigingen voor de mondiale stabiliteit, zijn onder druk gewoon in elkaar gestort. De mythe van een opkomend antiwesters supermacht blok is aan diggels geslagen. En voor China – dat ervan droomt Amerika op de proef te stellen in Taiwan – is de conclusie huiveringwekkend: als Rusland Iran in de steek heeft gelaten, zal het dan ook Peking in de steek laten?

De boodschap is duidelijk: niet het Westen lijkt verdeeld, maar het Oosten.

3. Israël controleert nu het luchtruim boven Iran

Twee dagen na de eerste aanval van Israël op 13 juni had het IDF volledige controle over het luchtruim boven Iran. Geen tijdelijke superioriteit, maar totale controle. De grond-luchtraketten van Iran waren verdwenen. De radarsystemen waren blind. Israëlische vliegtuigen vlogen zonder weerstand boven Teheran.

Hoe volledig was deze controle? De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken moest Israël om toestemming vragen om met zijn diplomatieke vliegtuig uit het Iraanse luchtruim te mogen vliegen op weg naar Genève. Israël gaf toestemming.

Dit was niet alleen een machtsvertoon. Het was een signaal: we zijn hier en we gaan niet weg.

En dat doen ze ook niet. Minister van Defensie Israël Katz heeft publiekelijk verklaard dat Israël van plan is deze dominantie op lange termijn te handhaven en het Iraanse luchtruim op dezelfde manier te behandelen als het nu Zuid-Libanon of Noord-Gaza behandelt: als zones waar permanente operationele vrijheid geldt.

Dit is niet zomaar gebeurd. Het is het resultaat van een bredere Israëlische strategie, die sinds 7 oktober wordt uitgevoerd om het luchtruim van de Middellandse Zee tot het binnenland van Perzië veilig te stellen. Met de ineenstorting van het Syrische regime heeft Israël alle resterende Syrische luchtverdediging uitgeschakeld. Het bijtanken voor aanvallen op Iran gebeurt nu routinematig boven Noordoost-Syrië, omdat Israël ook dat luchtruim controleert. Van de kust van Libanon tot aan de grens met Pakistan is er nu een corridor waar Israël luchtmacht heeft. Teheran is niet langer buiten bereik. Het ligt bloot.

4. Iran kan niet herbouwen – en dat weet iedereen

Sommige analisten hebben zich gehaast om de prestatie van Israël te bagatelliseren en beweren dat Iran zijn nucleaire infrastructuur kan en zal herbouwen. Maar herbouw veronderstelt soevereiniteit – controle over je eigen luchtruim, je eigen bevoorradingslijnen, je eigen wederopbouwinspanningen.

Iran heeft dat nu allemaal niet.

Israël heeft de wegen naar zijn nucleaire faciliteiten al gebombardeerd om toegang te verhinderen. Elke poging om het werk te hervatten zal in de gaten worden gehouden – en vernietigd. En de Iraniërs weten dat.

Daarom gaat de vraag “hoeveel fysieke schade er is aangericht” volledig voorbij aan de kern van de zaak. Het gaat niet om wat er is geraakt, maar om wat nooit meer kan worden herbouwd. Iran heeft de operationele vrijheid verloren om kernwapens na te streven. Niet alleen voorlopig, maar voor onbepaalde tijd.

Een nieuw Midden-Oosten – en een sterker Westen

Deze oorlog heeft niet alleen het nucleaire programma van Iran schade toegebracht. Hij heeft ook de holheid van zijn allianties blootgelegd. Hij heeft zijn proxy-macht ontmanteld. Hij heeft de kaart van de luchtmacht in de regio opnieuw getekend. En het heeft Israël – en bij uitbreiding het Westen – een strategische controlepositie gegeven die we nog nooit eerder hebben gezien.

Jarenlang was het gangbare verhaal in internationale kringen dat Israël een omstreden staat was, een kleine natie met vijanden aan alle kanten, die dankzij zijn vastberadenheid en veerkracht kon overleven. Dat tijdperk is voorbij. Israël verdedigt zichzelf niet langer alleen. Het geeft vorm aan de regionale orde – proactief, daadkrachtig en met een ongeëvenaarde precisie.

En als u zich afvraagt of deze oorlog de wereld dichter bij vrede of chaos heeft gebracht, bedenk dan het volgende: Iran zwijgt. Hezbollah is buitenspel gezet. Rusland en China hebben zich teruggetrokken. De lucht is stil – omdat Israël er nu de baas is.

Dat, dames en heren, is wat we een overwinning noemen.

Bron: Rabbi Pesach Wolicki is uitvoerend directeur van Israel365 Action.

https://israel365news.com/410126/israel-just-redrew-the-map-and-nobodys-talking-about-it/

Foto: Karel van Essen