Israëlische gaat undercover om Syrische levens te redden

Israëlische vrijwilligers geven essentiële humanitaire voorraden aan Syrische ngo’s in een gevaarlijke grensoverschrijdende operatie, die honderdduizenden wanhopige Syriërs helpt.

Door Nicky Blackburn,

Meerdere keren per jaar gaat Doreen Gold, een Israëlische Jodin, undercover om een ​​missie humanitaire hulp aan Syrische ngo’s te organiseren. Van daaruit wordt de steun geleverd aan de steeds wanhopigere en hongerigere mensen van Syrië, een vijandelijke natie, die nog steeds wankelt onder een wrede en dodelijke burgeroorlog, die wel of niet bijna voorbij kan zijn.

Ze is niet alleen. Zo’n 200 Israëlische vrijwilligers, die werken voor haar non-profitorganisatie Il4Syrians, zijn ook in stilte actief sinds de revolutie in 2011 begon.
Het is een gevaarlijk karwei voor iedereen, maar voor de Israëli’s zijn de gevolgen van blootstelling ondenkbaar. Doreen, van wie de naam is veranderd om haar identiteit te verbergen, heeft een formulier ondertekend, dat zegt, dat als ze gevangen wordt genomen, de overheid niet zal onderhandelen voor haar vrijlating. Het is een formulier, dat al haar vrijwilligers – Arabieren, Joden, Christenen en Druzen – moeten invullen, voordat ze op een missie vertrekken.

“Het is beangstigend,” vertelt Doreen, een moeder van twee kinderen, aan ISRAEL21c. “Het is altijd beangstigend. We weten dat we op ons zelf zijn aangewezen.”

Doreen (47) is geen onbekende in gevaarlijke zones. Sinds 1994 heeft zij hulp gegeven in een aantal van de ergste humanitaire rampen van de afgelopen decennia. De tsunami in Zuidoost-Azië, verwoestende overstromingen in Tsjetsjenië, de aardbeving in Haïti. Ze heeft gereageerd op crises in Irak, Pakistan, Indonesië, Rwanda en Darfoer.

Toen de revolutie in Syrië in maart 2011 begon, wist ze meteen dat ze moest helpen. Een maand later was Il4Syrians gesticht. “We waren waarschijnlijk de eerste internationale ngo die actief was in het gebied,” vertelt Doreen aan ISRAEL21c. “Op dat moment beseften de mensen niet, hoe dodelijk het conflict was. Ze noemden het nog steeds demonstraties, geen revolutie, maar we hadden al uitgerekend dat het aantal slachtoffers enorm was.”

Een conflict dicht bij huis

In het noorden van Israël wonend, was het conflict dicht bij huis. “We konden het lawaai van de bommen en explosies uit Syrië te horen. Het was echt schokkend,” zegt ze.

De eerste missie bracht sanitaire uitrusting, babymelkpoeder, voedsel en medische benodigdheden binnen. Sindsdien heeft de organisatie haar werk opgevoerd en gaf voedsel, medicijnen, overlevingspakketten, medische hulpmiddelen door en zelfs – op een missie – 3000 chemische pakken om de artsen te beschermen, die werken met patiënten, die het slachtoffer waren van chemische aanvallen.

Afgezien van deze basisvoorzieningen, ondersteunt de organisatie ook 17 veldhospitalen en operatiekamers in Syrië, alle bemand door Syrische ngo’s. Het team van Doreen houdt ze bevoorraad met alles wat ze nodig hebben, variërend van sterilisatieapparatuur tot verdovingsmiddelen en medicijnen.

De vrijwilligers trainen en rusten Syrische assistenten uit in brandbestrijdings- en opsporings- en reddingsmissies – in het bijzonder, die zoeken naar mensen onder het puin van bombardementen. “We hebben ontdekt dat de meeste slachtoffers rookvergiftiging en brandwonden oplopen, omdat bomaanslagen explosies veroorzaken in de systemen voor koken op gas. Het betekent dat er daar een ernstige behoefte aan brandweerlieden is”, zegt Doreen.

De organisatie heeft ook vier 3D-printers aan Syrië geleverd en 22 orthopedische artsen getraind om prothetische ledematen uit te printen.

Konvooien gaan eens per 1-3 maanden, afhankelijk van de financiering. De Israëlische vrijwilligers spreken allemaal vloeiend Arabisch en hebben dekkingsverhalen voor bescherming. “Missies zijn kort en gelokaliseerd”, zegt Doreen.

Lichamen begraven onder het puin

Naarmate de jaren van steeds wreder conflict in Syrië vorderden en steeds meer van het land is meegesleept in de oorlog, zijn de dingen drastisch veranderd. “Vroeger was alles duidelijk en georganiseerd en als gevolg van nauwe relaties met zeer betrokken Syrische ngo’s, kon de steun bijna elk punt in Syrië bereiken, maar nu is het beperkt tot specifieke gebieden”, geeft Doreen toe. “In eerste instantie had elk gebied civiele leiders; nu zijn er alleen militaire leiders, die niet alleen de leiding hebben van de gevechten, maar ook van heel de infrastructuur van het burgerleven.”

“In het begin was het een prachtig land, maar het is veranderd”, vervolgt ze. “Gebouwen zijn verdwenen, klinieken zijn gebombardeerd en mensen worden vermist. Je kan de omvang van de ramp, of de armoede, niet geloven. Overal waar je komt is er een geur van dood. Er zijn nog steeds lichamen onder het puin gevangen. Er is niets wat je kunt doen.”

“Maar het ergste,” zegt ze, “is wat er gebeurt met de mensen. In het begin waren ze bang voor ​​verandering; nu zie je gewoon de wanhoop in hun ogen. Zij hebben de hoop verloren.”

Het kan hard zijn voor de Israëlische vrijwilligers. Keer op keer moeten ze dezelfde apparatuur voor dezelfde klinieken en ziekenhuizen kopen, omdat ze opzettelijk en herhaaldelijk worden gebombardeerd. Doreen herinnert zich een kliniek, die ze opnieuw bevoorraadde na een bomaanval en de arts stal de apparatuur om het mee te nemen naar Turkije om daar een ​​privékliniek te openen. “Ik ben niet boos op hem”, zegt Doreen. “Het wordt veroorzaakt door de wanhoop van de situatie.”

Het is onvermijdelijk, dat dit mysterieuze werk moeilijk is voor haar familie. Tot een paar jaar geleden, was haar moeder niet eens op de hoogte van het werk, dat Doreen deed. “Ik vertelde haar, dat ik in de hele wereld groepen trainde om bij massale rampen te helpen”, zegt Doreen.

Het was pas na het horen van een anoniem interview, dat haar dochter op de radio gaf, dat haar moeder eindelijk besefte wat er gaande was.

“Het is heel moeilijk voor mijn familie, mijn partner en mijn kinderen,” erkent Doreen. “Ik heb geen slimme ideeën over hoe het gemakkelijker te maken. We moeten werken waar we nodig zijn en niet alleen waar we worden toegelaten. Dat ik zelf een moeder ben maakte alles sterker voor mij, want ik besef, dat moeders er alles aan doen om hun kinderen te redden.”

Doreen herinnert zich een moment, jaren geleden, toen haar oudste kind acht jaar was en ze was zich aan het voorbereiden om naar Kashmir te vliegen na een aardbeving. “Hij vroeg of dit keer de moeder van iemand anders kon gaan, niet die van hem”, zegt Doreen. “Ik vertelde hem, dat ik hoopte, dat als hij ijskoud en uitgehongerd op een berg zat, er een andere moeder zou komen om hem te helpen. Daarna had hij de gewoonte om me te vertellen – ‘Als die kinderen je meer nodig hebben, dan ik nu, dan kunt u gaan en kom dan terug.”

In de laatste paar maanden, terwijl Europa steeds minder in staat is om de vluchtelingen, die de kusten overstromen het hoofd te bieden, is Il4Syrians ook begonnen met het verlenen van hulp op lange termijn aan Syrische vluchtelingen in Griekenland, Macedonië, Servië en Bulgarije in een poging om de groeiende conflicten daar te neutraliseren.

“We ontvangen ze op het moment, dat ze uit de zee komen. Ze hebben niets. Zij hebben behoefte aan dekens, slaapzakken, tandpasta, een kap tegen de regen. We geven ze rugzakken met warme kleding en basisbehoeften en behandelen hun medische problemen. Als ze hun reis in Europa gezond en sterk beginnen en als ze de informatie hebben, die ze nodig hebben om hun weg naar ergens veiliger te maken, zal het gemakkelijker zijn voor iedereen”, zegt Doreen.

Het openen van de deur naar de dialoog

Er zijn ook plannen in voorbereiding om in Syrië iets nieuws te proberen – dialoog. Terwijl Doreen en haar vrijwilligers nooit vrijgeven waar ze vandaan komen, uit angst niet alleen voor hun eigen leven, maar ook voor dat van de mensen met wie ze werken, benaderde Doreen twee jaar geleden handig een van de grote Syrische ngo’s waar ze mee werkt. Het was een keerpunt.

“Ze begrepen voor de eerste keer, dat hun eigen president, die beloofde om hen tegen Israël te beschermen, degene was, die hen afslachtte. Terwijl Israëlische vrijwilligers hun eigen leven riskeerden om hun vrouwen en kinderen te redden,” zei ze, “werd hun wereld geschud tot op het bot. Na een maand kwamen ze terug aan de tafel en maakten een overeenkomst met ons.”

De formele overeenkomst werd geschreven op papier van boven bedekt met de Israëlische en de Syrische vlaggen en voor Doreen was het een enorme prestatie.

Nu proberen op aandringen van de Syrische ngo, de twee organisaties om een begin te maken voor gesprekken tussen de civiele leiders van de twee landen, ondanks het gebrek aan officiële diplomatieke betrekkingen.

Het initiatief werpt al vruchten af ​​- of in dit geval, zaden. Als direct gevolg van deze gesprekken,werd een grote donatie van tomaten, komkommer en paprikazaden via de organisatie overgedragen aan Syrië voor de mensen om te planten.
“Het kostte ons vijf jaar om dit vertrouwen op te bouwen, maar nu moeten we het gebruiken en beginnen met een actieve dialoog tussen het volk van Syrië en Israël”, zegt Doreen.

Tot nu toe heeft Il4Syrians honderdduizenden Syriërs geholpen. Hoewel nu voorlopig een wapenstilstand is ondertekend, zal het hulpwerk doorgaan, als het land probeert zich te hervinden, blijft het op hetzelfde moment interne extremistische elementen, zoals Islamitische Staat, te bestrijden.

Wordt dit werk ooit teveel?

“Het is altijd te veel geweest, zelfs vanaf het begin”, geeft Doreen toe. “Maar als overlevenden van de Holocaust, denk ik dat we een moreel voorrecht hebben om de stem van stemlozen te zijn. Ik heb geen dank nodig. Erkenning is onbelangrijk. Ik voer gewoon de missie uit en doe, wat we moeten doen.

“Ik zeg altijd tegen mijn vrijwilligers, voordat ze een missie uitvoeren, ‘Ik zal mijn best doen om jullie veilig thuis te brengen, maar een ding, waar ik de verantwoordelijkheid niet voor neem, is het type persoon, dat je zult zijn, als je terugkomt.” Na het zien van deze ramp, ben je veranderd. Je kunt niet dezelfde blijven. Het enige, dat helpt, is het plannen van de volgende missie.”

Bron: www.israel21c.org