De Arabische Staten zouden de Palestijnen vandaag nog kunnen bevrijden.

Lees deze belangrijke woorden van de Iraakse commentator Ibrahim Musa:

De Arabische staten zouden de Palestijnen vandaag kunnen bevrijden.

Al tachtig jaar lang hebben Arabische regeringen het over ‘de bevrijding van Palestina’, maar er zijn Palestijnen die al lang geleden met één pennenstreek bevrijd hadden kunnen worden: de Palestijnen die in onze eigen Arabische landen wonen.

Weinig mensen beseffen dat Palestijnen in verschillende naburige Arabische staten al decennialang het staatsburgerschap wordt ontzegd en dat ze uitgesloten worden van hele beroepsgroepen.

Ja, het zal u misschien verbazen, maar Palestijnen in Egypte, Syrië en Libanon kunnen al tientallen jaren geen staatsburgerschap krijgen. Dit is een bewust beleid. In het begin was dat misschien nog begrijpelijk, maar na acht decennia is het iets heel anders geworden.

In Libanon is de situatie nog harder: Palestijnen mogen in tientallen beroepen niet werken, zoals geneeskunde, techniek en nog veel meer. Tweeënzeventig beroepen zijn verboden terrein voor Palestijnen in Libanon. Wat is dat anders dan apartheid? Apartheid opgelegd door Arabieren aan mede-Arabieren.

Wat is het verschil tussen Burj al-Barajneh en al-Baddawi en de oude Bantoestans?

En waarom heeft Hezbollah – dat al jaren boven de wet staat in Libanon en een leger heeft dat sterker is dan het Libanese leger – de Palestijnen die onder deze beperkingen leven nooit ‘bevrijd’?

Ondertussen kan de ironie niet groter zijn: in Israël, waar activisten met een vergrootglas naar ‘apartheid’ zoeken, zijn twee miljoen Arabieren volwaardige burgers, ontvangen ze volledige subsidies voor medische studies en zijn daardoor veel artsen Arabisch.

In Syrië genoten Palestijnen van oudsher rechten die vergelijkbaar waren met die van burgers, maar zelfs daar werd hun het burgerschap ontzegd. Denk er eens over na: tweeënzestig jaar Ba’ath-partijregering – onze zelfverklaarde pan-Arabisten – en nog steeds weigeren ze het burgerschap te verlenen aan de Arabieren in hun midden. Waar is dat ‘pan-Arabisme’ dan precies? Ik zal het Assad vragen als ik mijn datsja in Rublyovka bezoek.

Wat levert dit alles ons op?

In 1947 voorzag het VN-verdelingsplan in twee staten: Israël en Palestina, waarbij Palestina een veel groter gebied kreeg toegewezen dan de grenzen van 1967 die dezelfde Arabische staten vandaag de dag eisen.

Maar we weigerden een Joodse staat te accepteren – om redenen die destijds logisch leken – en wat was het resultaat? We verloren de eerste oorlog, verloren Palestijns land en creëerden het vluchtelingenprobleem.

Onmiddellijk daarna annexeerde de “grote” Jordaanse koning gewoon de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem om zichzelf te verheffen tot “Bewaker van al-Aqsa”. Hij nam het land op in zijn koninkrijk, creëerde geen Palestijnse staat, vroeg de Palestijnen niets, helemaal niets. Ja, hij verleende burgerschap – maar alleen omdat hij het gebied had veroverd.

Achttien jaar gingen voorbij – tot de Zesdaagse Oorlog – en er ontstond geen Palestijnse staat.

Oké, we hebben verloren. Dat gebeurt. Maar wat weerhield iemand ervan om in die achttien jaar een Palestijnse staat op te richten? Niets.

Toch brachten Arabische regimes een paar zwakke veroordelingen uit en gingen ze verder.

In 1967 verloren we wat er nog over was van de Palestijnse gebieden. Pas daarna ‘herinnerden’ we ons dat we een Palestijnse staat wilden, richtten we de PLO op en schaarden we ons achter Arafat.

Met andere woorden:

we verloren Palestijns land in twee oorlogen – land dat volgens de VN van hen zou moeten zijn – en toen wendden we ons tot de Palestijnen en zeiden: ‘Nu moeten jullie teruggeven wat wij voor jullie verloren hebben!

In 1973 vochten Egypte en Syrië om hun eigen land terug te winnen – de Sinaï en de Golan. Uiteindelijk kreeg Egypte de Sinaï terug door onderhandelingen; Syrië kreeg niets terug.

Waar staan we dan nu?

We hebben het Palestijnse land verloren, we hebben geen Palestijnse staat gesticht, we hebben de last op de Palestijnen zelf afgewenteld, we hebben een tweede en derde generatie vluchtelingen gecreëerd die onder strenge beperkingen in onze landen leven – en vervolgens beschuldigen we de zionisten van apartheid en eisen we een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, die we zelf nooit hebben willen stichten toen dat nog eenvoudig was.

Dus misschien moeten we – voordat we iets anders doen – eerst de Palestijnen bevrijden die in onze eigen landen wonen.

(bron: Carmel News)