Op elke manier, behalve die van God

“Israël zou het binnenlandse geweld zeer effectief het hoofd kunnen bieden, als het stopte met het negeren van historische en religieuze waarheden, als het stopte met het proberen een ​​antwoord te vinden op elke manier behalve die van God, en als haar leiders met rotsvaste steun werd aangemoedigd te kiezen voor de geest en de letter van het Bijbelse mandaat voor de Joden om zich in het land, door God voor hen apart gezet, te vestigen en het op te eisen.” Door Stan Goodenough, 6 februari 2016

“Hij is een heldere denker en een duidelijke communicator. Zijn columns houden me regelmatig op de hoogte. Soms ontroeren ze me, soms bemoedigen ze me en nu en dan hebben ze het potentieel om me onder te dompelen in somberheid. Zijn recentste column, die je hier kunt lezen, had laatstgenoemde gevolg.

Zoals u zult zien als u het leest, stopte oprichter en redacteur David Horovitz van The Times of Israel bij de graven van twee Joodse vrouwen, die in de tweede helft van januari door Arabieren doodgestoken werden – moeder van zes kinderen Dafna Meir op de 17^e en Shlomit Krigman op de 25^e van die maand – en dacht na over hoe de Joden in Israël (de Joden overal, denk ik) positief zouden moeten reageren op realiteiten zoals deze, “in plaats van te wanhopen bij al deze verschrikkingen.”

Wat we beslist vooral moeten doen, schrijft hij aan zijn Israëlische lezers, is zoeken naar “de meest effectieve manier om het ontzaglijke verlies van nog meer fantastische mensen te voorkomen.”

Wat vermoedelijk zo ontmoedigend in deze zaak is, dat terwijl hij duidelijk en correct de werkelijke problemen lijkt te zien en ten minste gedeeltelijk hun aard en oorzaak erkent – en daarbij concrete en realistische klinkende antwoorden en oplossingen voorstelt – hij zijn betoog op zand bouwt.

Horovitz’s oplossingen hangen aan de noodzaak om “het aanzetten tot geweld onder de Palestijnen te verminderen – het liegen en de hersenspoeling, het misbruik van de religie, de geschiedvervalsing die wéér een Palestijnse generatie heeft voortgebracht die de notie van de Joodse legitimiteit in het Heilige Land niet begrijpt.”

‘We praten hier, “beweert hij,” over de noodzaak van heropvoeding op grote schaal, om aan een volk dat op een cynische manier kortzichtig is gehouden door zijn politieke en religieuze leiders, dat er feitelijk genuanceerde, tegenstrijdige verhalen in het spel zijn tussen Israëliërs en Palestijnen; dat beide volkeren rechten hebben; dat geen van beide ergens anders heengaat; dat het ons lot is op vrijwel dezelfde plek te wonen.”

(Het klinkt zeker geloofwaardig.)

En de Arabieren moet worden getoond, dat “dit Derde Intifada-steekpartijen-feest niets zal veranderen… behalve dan dat een groeiend aantal Israëli’s ervan overtuigd raakt dat de Palestijnen geen onafhankelijke staat kan worden toevertrouwd.”

“Maar de zionistische uitdaging was nooit gemakkelijk en evenmin bestond die uit fatalistische moedeloosheid. Als het voortdurend levensbedreigend voor ons is om onze plaats te vinden onder de naties, wat doen we dan op zijn minst om dat te veranderen?” (cursivering van mij).

Wat Horovitz niet kan zien – of misschien, als een man met een eerder duidelijk humanistische dan religieuze kijk op de dingen, wat hij niet kan zien – is, dat de bron van haat die Arabieren aanstuurt om Joden te vermoorden, niet bij hun leiders ontspringt (hoewel die het duidelijk aanmoedigen), maar allereerst in de pagina’s van hun religie. Dat Moslims hun tegenstanders vermoorden, werd ingesteld door de man die de islam oprichtte en die verklaarde dat de Arabische maangodin Allah god was. Mohammed loog tegen zijn vijanden en maakte liegen tegen iemands vijanden een strategisch en prijzenswaardig principe van de islam.

Alle Moslims moeten, wanneer ze goede en trouwe Moslims willen zijn, proberen om hun leider te volgen.

Het neersteken van Joodse vrouwen en kinderen en mannen (de leeftijden van de slachtoffers zijn niet van belang, daar ze allen ‘zonen van varkens en apen zijn’) is geen misbruik van de islam – het is een vasthouden aan de geest en de letter van de religie (of om het nauwkeuriger te zeggen, de ideologie).

Wat betreft de geschiedvervalsing – Joden leren één versie van de geschiedenis en Moslims leren een andere.

De Islam is van mening dat het de Joden en de Christenen zijn, die de ‘hemelse openbaring’, die ze kregen, verdraaiden, zodat Allah de definitieve versie aan zijn ‘profeet’ toevertrouwde, die haar onvervalste vorm bewaarde – zoals zijn trouwe volgelingen nog steeds doen.

Hoe Horovitz precies denkt dat de twee miljard Moslims van de wereld zullen accepteren, dat zijn – Joodse – versie goed is en hun islamitische versie verkeerd, ontgaat me.

Van Israël’s kant is haar onvermogen om dit geweld effectief te weerstaan ​​en te stelpen, de schuld van de neiging van haar leiderschap om niet het geloof, zoals opgenomen in de pagina’s van de Joodse religie, te onderschrijven –van het niet navolgen van hun Leider.

Want de Bijbel is allesbehalve politiek correct of politiek praktisch.

Maar als ze het Woord van God zouden onderhouden, ​​zouden ze zien dat Hij een plan heeft, en een prachtige, in beton gegoten oplossing voor het overleven ​​en de bloei van het Joodse volk – een plan dat niet alleen vrede kan brengen, maar belooft dat het vrede zal brengen aan alle volkeren van het Midden-Oosten.

Volgens de Tenach (Bijbel) is het Israëls bestemming (Horovitz’s ‘lot’) om niet te proberen zijn plaats onder de naties van de wereld te vinden, maar heel specifiek zichzelf niet “onder hen te rekenen” (Numeri 23: 9).

Het is juist dit apart geplaatst te zijn, waartegen Israël zich verzet.

Israël is een Uitverkoren Volk. Haar stichter, Abraham, werd ‘uit geroepen’ en zijn nageslacht werd gewijd door de Koning van het heelal, die deze natie instelde om een ​​licht voor de heidenen te zijn – bedoeld om het goede voorbeeld geven, en niet toe te geven aan het leiderschap van andere landen, om het even hoe groot of machtig of ontwikkeld of gevorderd ze zijn.

Toch is dit precies zoals Israël ​​zich vaak gedraagt, in het bijzonder met betrekking tot de Verenigde Staten, alsof de redder van Israël de man in het Witte Huis is en niet de Heere der heerscharen.

Israëls door-God-gegarandeerde bestemming is om het hoofd of leider van de naties – ’s werelds ultieme éérste supermacht te zijn. En alle volkeren die de zegen van de hemel trachten te verkrijgen, zullen deze macht moeten dienen.

Dit is Gods idee. Het is Zijn plan – Zijn glorieuze en zekere oplossing.

Israël zou het binnenlandse geweld zeer effectief het hoofd kunnen bieden, als het stopte met het negeren van historische en religieuze waarheden, als het stopte met het proberen een ​​antwoord te vinden op elke manier behalve die van God, en als haar leiders met rotsvaste steun werd aangemoedigd te kiezen voor de geest en de letter van het Bijbelse mandaat voor de Joden om zich in het land, door God voor hen apart gezet, te vestigen en het op te eisen.

Het is tijd dat Israël haar soevereiniteit over het grondgebied dat ze op wonderbaarlijke wijze in 1967 weer in beheer kreeg, uit te breiden.  Laten alle mannen en vrouwen van het geloof in de God van Abraham, Isaak en Israël, de regering van Israël aanmoedigen om haar land te op te eisen.

Want het is God, Die de Israëlieten in het begin vertelde dat ze het land moesten ‘bezetten’, opdat zij het in bezit zouden kunnen nemen.

‘De HEERE zei tegen mij: “Zie, Ik ben begonnen u het land van koning Sihon te geven; neem het in bezit en het zal voor altijd uw eigendom zijn.” (Deuteronomium 2:31)

In 1948 begon God het land van Israël ‘te bevrijden en terug te geven aan de Joden’ en in de Zesdaagse Oorlog gaf Hij de wieg van Israël’s natie-zijn aan hen terug. En zij begonnen te bezetten en gaan door met bezetten, zodat zij het land kunnen bezitten.

Ja, het is God, Die de Joden opnieuw ‘kolonisten’ heeft gemaakt in Judea en Samaria, in Galilea en de laaglanden, in de Negev en de Arava.

En het is God, Die bepaalt dat al dit land Joods “eigendom” is. Hoor Hem:

Want de HEERE zal Zich over Jakob ontfermen en Hij zal Israël nog verkiezen. Hij zal hen neerzetten op hun eigen grond. (Jesaja 14: 1 – cursivering van mij).

Hoor Hem.”
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op JerusalemWatchman.org, op 3 februari 2016.

Vertaling: PoF (AM/SP)

Stan heeft zijn halve leven in Israël gewoond, hoewel hij de zoon was van een niet-Joods echtpaar, dat dienst deed op het zendingsveld in het kleine koninkrijk Swaziland. Na drie jaar vrijwilligerswerk op Israëlische collectieve boerderijen in de jaren 80, werkte hij als politiek verslaggever voor de Zuid-Afrikaanse krant The Daily Dispatch – waar zijn schrijversschap zich ontwikkelde in de nadagen van de apartheid. Hij reisde naar verschillende landen en sprak met christenen over de ontwikkelingen in Israël. In 2011 werd hij door het Israëlisch Ministerie van Toerisme erkend als gids en hij leidt individuen, kleine groepen, families, busladingen en helikopters vol met christenen door Gods Land.