Hoe het feest van de bazuinen Rosh HaShana werd

Een groot deel van de wereld viert een nieuw begin als 31 december 1 januari wordt, terwijl het Joodse volk het nieuwjaar viert op de Dag van Bazuingeschal (Jom Teroea). Maar volgens de Bijbel, begint het nieuwe jaar op de eerste dag van de eerste maand”. De ‘eerste maand’ is de maand waarin wij Pasen vieren in de lente en de nieuwe maan betekent het begin van elke nieuwe maand.

“De Heere zeide tot Mozes en Aäron in het land Egypte: “Deze maand zal voor u het begin van de maanden zijn. Hij zal voor u de eerste zijn van de maanden van het jaar.”

Maar onze God is een God van meerdere nieuwe beginnen, nieuw seizoenen, en verse starten!

God vraagt dat in plaats van het vieren van eenmaal per jaar, het begin van elke maand, elke nieuwe maan wordt gevierd – dat wil dus zeggen twaalf nieuwe beginnen in plaats van één! Dit heet “Rosh Chodesh” of “hoofd van de maand”. Het is interessant, dat het woord voor maand, “chodesh” is, vanaf de wortel voor nieuw: “chadash”.

Het Bijbelse mandaat

Numeri 10:10 onderricht:

“En op de dag van uw blijdschap, op uw feestdagen en aan het begin van uw maanden, moet u ook op de trompetten blazen, bij uw brandoffers en bij uw dankoffers. Zij dienen u tot gedachtenis voor het aangezicht van uw God, Ik ben de Heere, uw God.”

Numeri 28:11-15 gaat verder, vele offers vereisend:

“Ook aan het begin van elke maand moet u de Heere een brandoffer aanbieden”… De bazuinen werden geblazen, vele soorten offers werden geofferd en het was een vakantiedag voor Israël – Een dag zonder regulier werk.

In de gehele bijbel werden deze nieuwe maanfeesten dikwijls vergeten en werden niet gevierd, andere keren werden ze met vreugde weer in ere hersteld en andere keren werden ze uitgevoerd op een droge en lege manier, die God griefde. Maar het is interessant dat God wilde dat zijn volk notie nam van het begin van elke maand, nietwaar? De maan was op haar smalst, helemaal vers en nieuw, een nieuwe cyclus en een nieuwe maand beginnend.

Hoe ontwikkelde de Joodse kalender zich

De Joodse kalender verschilt van de Gregoriaanse kalender in die zin, dat ze meer wordt geregeld door de maan dan door de zon (hoewel er geringe veranderingen zijn om de kalender in lijn te houden met de seizoenen) en de dagen zijn van zonsondergang tot zonsondergang, in plaats van van middernacht tot middernacht. Dit omdat we in Genesis lezen, “en het was avond geweest en het was morgen geweest: de eerste dag” – te beginnen met de avond.

U bent wellicht op de hoogte van de namen van de Joodse maanden (zoals Nisan hierboven genoemd), maar God noemde de maanden eenvoudig bij hun volgorde – de eerste maand, de tweede maand, enzovoort. Hij noemde op dezelfde manier ook de dagen van de week – eerste dag, tweede dag, tot de zesde dag en daarna Shabbat. De namen van de weekdagen die we gebruiken zijn namelijk gebaseerd op afgodsaanbidding! (zon-dag, maan-dag, donder-dag, enzovoort). Op dezelfde manier kunnen ook de namen van de Joodse maanden niet in de bijbel worden gevonden, maar werden door het volk Israël teruggebracht uit hun tijd van ballingschap in Babylon:

1. Nisan (נִיסָן)
2. Iyyar (אִיָּר)
3. Sivan (סִיוָן)
4. Tammuz (תַּמּוּז)
5. Av (אָב)
6. Elul (אֱלוּל)
7. Tishri (תִּשׁרִי)
8. Cheshvan (חֶשְׁוָן)
9. Kislev (כִּסְלֵו)
10.Tevet (טֵבֵת)
11. Shevat (שְׁבָט)
12. Adar (אֲדָר)

Het is ook Babylonische invloed die het Joodse volk ertoe bracht om te beginnen het nieuwe jaar te vieren en wel op het Feest van de Bazuinen¹. De naam “Rosh HaShana” (hoofd/begin van het jaar) wordt maar één keer in de Bijbel genoemd, door Ezechiël:

“In het vijfentwintigste jaar van onze ballingschap, aan het begin van het jaar [Rosh HaShana], op de tiende van de maand, in het veertiende jaar nadat de stad was verslagen, op diezelfde dag was de hand van Adonai op mij en Hij bracht me erheen.” (Ezechiël 40:1)

Uit de context blijkt echter dat hij niet sprak over een nieuwjaarsfeest, maar slechts over een meting van tijd.

Het nieuw instellen van de tijd

Zoals gezegd liet God deze kalender aan Mozes zien ten tijde van de Exodus (waarvan gedacht wordt, dat die plaatsvond in 1446 BC), maar hoe maten ze daarvoor de tijd?

Als u naar het woord voor “maand” zoekt in de bijbel, zult u zien dat het de gewoonte was de tijd te meten overeenkomstig de leeftijd van Noach – we lezen, dat de vloed kwam in de tweede maand van het zeshonderdste jaar van Noach. En vanaf die tijd bleef het gewoonte te meten overeenkomstig de leeftijd van Noach, totdat deze nieuwe paradigma verschuiving optreedt – God doet het buitengewoon dramatische wonder van de Exodus, en stelt de tijd opnieuw in. Maar Gods kalender is niet noodzakelijk wat de andere volken van de aarde volgden – volken zouden de tijd instellen volgens het leven of de regering van de koning, zoals we ook zien in de boeken van de Koningen en de profeten. Maar de klok is dramatisch opnieuw ingesteld door de komst van de Messias, die wij elke keer verkondigen als we de datum schrijven – het is 2018 jaar geleden sinds hij kwam.

Het Joodse jaar 5779 wordt geacht het aantal jaren sinds de schepping weer te geven, hoewel dit moeilijk te bewijzen is. De waarheid is dat het begrip, dat dit het jaar 2018 is, ongemakkelijk isvoor diegenen, die geen bewonderaars van Yeshua zijn. In plaats van te zeggen “BC” (voor Christus) of “AD” (Anno Domini – het jaar van onze Heere), zeggen ze in Israël ze “vóór het tellen” en “na het tellen” en is het nu wereldwijd gebruikelijker te schrijven “CE” (huidige tijdperk) en “BCE” (voor het huidige tijdperk). De ongemakkelijke waarheid van Yeshua’s centrale gewichtigheid, waarnaar al dit tellen verwijst wordt vermeden door wie liever Degene ontkennen, die de tijd in tweeën splitste.

Er zal een dag zijn waarop iedereen de knie zal moeten buigen en moeten bekennen, dat Hij God is, maar wat nu aangaat, zullen we ons leven als levende offerande, dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar, aan Hem blijven wijden.