Er is geen apartheid in Israël!

Er is geen apartheid in Israël!

Door Stan Goodenough – Jeruzalem

Anti-Israël groepen en individuen in ongeveer 14 landen raken jaarlijks verstrikt in wat zij noemen de “Israël Apartheid Week.”

Volgens deze verontwaardigde organisatoren is hun doel, mensen te onderwijzen over de aard van Israël als een “apartheidssysteem.”  Ze hopen sancties en boycots tegen Israël uit te breiden om de Joodse staat economisch en politiek te dwingen te veranderen in een één man, één stem democratie. Zoals ze deden met Zuid-Afrika. 

Beroemdheden die het idee bevorderen dat Israël zich bezondigt aan dezelfde zonden die Zuid-Afrika ooit deed, zijn de voormalige President van de Verenigde Staten Jimmy Carter en de ‘Christelijke’ aartsbisschop van de Bevrijdingstheologie Desmond Tutu.

Samen met onderzoekers van de Verenigde Naties en mensenrechtengroeperingen hebben allen zich geschaard achter deze ‘sexy’ leugen: Israël is een apartheidsstaat. (Hoe deze leugen zich nu verspreidt over de hele wereld – in Europa wordt deze apartheidsweek gehouden van 1 tot 8 maart a.s. – kunt u zien op deze site: www.apartheidweek.org – PoF)

Werkelijk? Is daar een reden voor? In het geheel niet!

Wat was apartheid?

 In 1948, het jaar waarin Israël zich onafhankelijk verklaarde, begon de blanke regering van Zuid-Afrika wetten goed te keuren om de scheiding van verschillende rassen af te dwingen.

 Bekend als de “Apartheidswetten” zouden ze gelden voor personen, die tot die tijd allen Zuid-Afrikaanse burgers waren geweest; zij zouden de macht en overheersing van de blanken consolideren.

 Als zorgvuldig geplaatste stenen in een muur, vestigde de wetgeving een blijvend bouwwerk van geïnstitutionaliseerde discriminatie op grond van ras. Het zou nog 46 jaar voortduren en tientallen miljoenen levens schipbreuk doen lijden met enorm onrecht en lijden. De blanke minderheid profiteerde wat ons betreft direct van het systeem en genoot één van de hoogste levensstandaards ter wereld.

 Ontmanteld in het begin van de jaren 1990, voornamelijk als gevolg van toegenomen internationale druk, ruïneert haar pijnlijke erfenis  dat volk tot op vandaag – een rampspoed waarvoor geen te verwachten oplossing is.

 Ik ben een geboren Zuid-Afrikaan en woonde daar bijna de helft van het tijdperk van de apartheid. Tijdens mijn jeugd en tienerjaren verhuisde mijn familie herhaaldelijk en woonde in elke hoek van het land. Ik veranderde 13 keer van school in drie jaar tijd en als lid van het Zuid-Afrikaanse leger was ik gestationeerd op vijf verschillende militaire bases in het land. Ik ken Zuid-Afrika goed. Ik ken apartheid goed.

 En geloof me, er kunnen geen feitelijke of nauwkeurige vergelijkingen worden getrokken tussen dat Zuid-Afrika en dit Israël.

 Geen, welke dan ook.

 Laat me u vertellen wat Israël zou moeten doen om in aanmerking te komen als een apartheidsstaat. Maar we beginnen met een paar verduidelijkingen:

 De beschuldiging is, dat Israëls behandeling van de Palestijnse Arabieren vergelijkbaar is met de behandeling van de Zuid-Afrikaanse zwarte burgers (die volbloed ‘Afrikanen,’ gemengdrassige ‘gekleurden’ en de nazaten van geïmmigreerde Aziatische arbeiders omvatte) door de blanke Zuid-Afrikaanse bevolking.

 Dat argument valt daar in duigen, omdat de Palestijnse Arabieren nooit Israëlische burgers waren. Evenmin hebben ze een nationale geschiedenis als ‘Palestijnen’ – noch in Israël noch ergens anders. Ze zijn Arabieren – hun land van herkomst is Saoedi-Arabië.

 Voor beginners: het is misleidend om de relatie van Israël met de Palestijnse Arabieren op ieder gebied te vergelijken met de relatie van de apartheidsregering met hun zwarte Zuid-Afrikaanse burgers.

 Laten we ons nu eens richten op de Arabische burgers van Israël. De meesten zijn Palestijnse Arabieren, maar in tegenstelling tot de meerderheid van hun volk – die statenloos blijven – waren ze bereid om in te burgeren en geïntegreerd te worden in het land Israël.

 (Ter verduidelijking: Vóór de wedergeboorte van Israël, was het gebied, dat bekend stond als Palestina de thuisbasis van Palestijnse Joden en Palestijnse Arabieren. Palestijnse Joden werden Israëlische Joden op 14 mei 1948 – de Israëlische onafhankelijkheid. De Palestijnse Arabieren, die het land uit gevlucht zijn en vervolgens buiten Israël zouden wonen, zijn wat vandaag eenvoudig ‘Palestijnen’ worden genoemd. De Palestijnse Arabieren, die verbleven in wat Israël werd en ermee instemden om Israëlische burgers te worden, staan bekend als Israëlische Arabieren.)

 Israëlische Arabieren bestaan uit iets meer dan 1,7 miljoen van de acht miljoen burgers van Israël – iets minder dan 20 procent van de bevolking. Zij zijn dus een minderheid.

 Ze wonen grotendeels in 15 steden, voornamelijk in en rond Galilea. Ze hebben volledig stemrecht. Vijf Arabische politieke partijen zijn vertegenwoordigd in de Knesset en er zijn 14 Arabische Knessetleden: één heeft het gebracht tot minister, één is een voormalige en een andere is de huidige voorzitter van de Knesset. Een Israëlisch Arabische rechter zit op de zetel van het Hooggerechtshof, de hoogste rechtbank van het land.

 Israëlische Arabieren leven met volledige vrijheden in hun land. Ze kunnen studeren en werken waar ze willen. Ze beschikken over nationale gezondheidsvoorziening en genieten van dezelfde voordelen als hun Joodse medeburgers.

 Wat ze niet verplicht zijn, is dienen in de IDF (hoewel sommige Druzen en sommige Bedoeïenen kiezen om dit te doen en met onderscheid gediend hebben, sommigen met verlies van hun levens.)

 De meerderheid van de Israëlische Arabieren identificeren hun nationaliteit als ‘Palestijns.’ Velen, waaronder een aantal van de parlementariërs, steunen openlijk het doel van de PLO Joods Israël te vernietigen en het te vervangen door een Islamitisch Palestina.

 Als we naar een lijst van de voornoemde “Apartheid Wetten” kijken, zien we hoe het zou kunnen zijn voor de Arabieren van Israël als de Joodse staat een apartheidsstaat zou zijn:

 * Er zou van de Arabieren worden geëist dat ze worden ingedeeld en geregistreerd volgens een raciale indeling (Bevolkingsregistratiewet).

 * Arabieren zouden door de wet worden gedwongen in woongebieden alleen voor Arabieren te wonen en te werken in bedrijfsgebieden alleen voor Arabieren (Groepsgebiedenwet).

 * De namen van Arabieren zouden systematisch uit het kiesregister verwijderd worden, totdat ze allemaal beroofd waren van hun stemrechten (Wet op de Aparte Vertegenwoordiging van kiezers).

 * Door de wet, zouden de Arabieren worden gedeporteerd van waar ze in Israël woonden en verplicht gevestigd worden in aangewezen gebieden, alléén voor Arabieren (Wet Bantoe Overheden).

 * Arabieren zouden worden uitgezet en hun huizen worden dan verwoest als ze probeerden in gebieden alléén voor Joden te blijven (Wet voor de Preventie van illegale krakers).

 * Gebieden alleen voor Arabieren zouden worden omgevormd tot volwaardig onafhankelijk Arabisch thuisland (Wet Bevordering Bantoe autonomie).

 * Een denaturalisatiewet zou de status van de bewoners van de Arabstans (Arabische thuisland) wijzigen en hun Israëlisch burgerschap en al haar voorrechten en voordelen ongeldig verklaren (Wet Zwart Thuisland Burgerschap).

 * De meest ontwikkelde stedelijke gebieden in Israël (alle bestaande en economisch bloeiende steden en gemeenten) zouden “Joods’ geacht worden en de Arabieren in die gebieden zouden moeten wonen in ‘kampen’ en te allen tijde vergunningen, ‘passen’ genaamd, bij zich moeten hebben (Amendement op de wet Inlanders).

 * Van de Arabische bevolking zou geëist worden om deze pasboekjes bij zich te hebben, wanneer ze zich buiten hun kampen of aangewezen gebieden bevinden. Elke Jood, zelfs een kind, zou een Arabier naar zijn of haar pas kunnen vragen. Het niet overleggen van een pas zou tot gevolg hebben, dat de persoon zou worden gearresteerd (Wetten op de passen).

 * Als gebieden voor alleen Arabieren worden gemoderniseerd en ontwikkeld, zouden de Arabieren worden verplaatst en het aangegeven gebied een gebied voor alleen Joden verklaard worden (Wet voor Groep Gebiedenontwikkeling).

 * Arabieren zouden worden beroofd van het recht van beroep bij rechtbanken door middel van een verbod of een juridische procedure (Inlanders (Verbod op verboden) Wet).

 * Arabieren zouden worden beperkt tot het kunnen studeren in instellingen voor enkel Arabieren. Geen van de Israëlische scholen of universiteiten zouden Arabische studenten mogen inschrijven (Bantoe Opleidingen Wet). De regerende politieke partij in Israël zou verklaren, dat ze onderwijs zagen als een belangrijk element in hun plan tot een volledig gescheiden samenleving. De woorden van de ‘vader van apartheid’ van Zuid-Afrika, Hendrik Verwoerd, zou dan nagesproken worden door een Israëlische premier: “Er is geen plaats voor de Arabieren in de Israëlische gemeenschap boven een bepaald niveau van vormen van arbeid… Wat is het nut van het onderwijzen van de wiskunde aan een Arabisch kind, wanneer het deze niet kan gebruiken in de praktijk? Dat is absurd. Onderwijs moet mensen opleiden in overeenstemming met hun kansen in het leven, naar gelang van de sfeer waarin ze leven.”

 * Arabieren zou opleiding tot geschoold werk worden toegestaan, maar zouden worden beperkt tot de plaats waar het hen is toegestaan om te werken (Bantoe bouwvakkerswet).

 * Openbare plaatsen en diensten, zoals stranden, parken, nationale parken, bussen en treinen, restaurants en hotels, theaters en bioscopen enz. zouden worden gescheiden, waarbij de Joden de beste en best uitgeruste plaatsen zouden krijgen en Arabieren  het verboden zou worden hier te komen of deze voorzieningen te gebruiken (wet reservering van afzonderlijke faciliteiten).

 * Arabieren zouden kunnen worden aangeduid als ‘communisten’ – een strafbaar feit – voor alles wat wanorde en verstoringen bevorderde of gevoelens van vijandigheid tussen Arabieren en Joden aanmoedigde (Wet op de onderdrukking van het Communisme).

 * Iedere Arabier verdacht van betrokkenheid bij terrorisme – algemeen omschreven als iets dat “de handhaving van de openbare orde in gevaar kan brengen” – zou kunnen worden vastgehouden voor een periode (die verlengd kon worden) van 60 dagen zonder proces en op gezag van een hoge Joodse politieagent. Er is geen verplichting om informatie vrij te geven over wie werd vastgehouden, waardoor het mogelijk was, dat mensen, die zo werden vastgehouden, eenvoudig ‘verdwenen’ (Wet Terrorisme).

 * Joden en Arabieren zou het wettelijk verboden worden een gemengd huwelijk te sluiten (Verbod van gemengde huwelijken).

 * Het zou voor een Arabische man illegaal zijn zelfs romantische interesse in een Joodse vrouw te tonen; of voor een joodse jongen een belangstelling voor een Arabisch meisje te hebben (Amendement wet losbandigheid).

 * Om ook als burgers van een land als de Zuid-Afrikaanse apartheidstaat gekwalificeerd te worden, zouden de Israëlische Arabieren de overgrote meerderheid van de bevolking moeten omvatten en zouden onder de wrede uitbuitende duim van een Joodse bevolkingsminderheid worden gehouden.

 De zwarten van Zuid-Afrika waren meestal Christelijk of animisten. Maar weinigen waren Moslims. Behalve een radicale extremistische groep, hebben ze nooit opgeroepen om de Blanken de zee in te drijven. De Israëlische Arabieren zijn 99 procent Moslims en hun openlijke doel is om van Israël een islamitisch land, Palestina genaamd, te maken.

 Het zal ze niet lukken, dank zij de Heere, maar als hen dit zou lukken, kunnen wij er zeker van zijn, dat er hier geen “Waarheids- en Verzoeningscommissie” zou zijn, alleen maar Sharia-schijnprocessen en openbare executies.

 Ik kan nog wel even doorgaan over hoe ellendig het dagelijks leven voor Arabieren zou zijn als Israël werd gerund door een apartheidsregime. De waarheid is, dat deze Arabieren genieten van een onnoemelijk hogere levensstandaard dan hun collega Arabieren in de landen rondom Israël.

 Om te suggereren, dat Arabieren in Israel in enig opzicht levens leven, die vergelijkbaar zijn met het armzalige bestaan van de zwarte Zuid-Afrikanen is een verschrikkelijke onrechtvaardigheid voor zowel Israël als de slachtoffers van de apartheid.

 Apartheid week: een fictie, enthousiast omarmd door degenen, die onwetend zijn van de geschiedenis en door de wol geverfde antisemieten.

 Zij verdienen geen aandacht, alleen maar verachting en misschien wel medelijden.

 Misschien.

Voor foto’s die dit verduidelijken: klik hier