Israëlische moslimsoldaat met de hoogste rang

“Er is slechts één land in het Midden-Oosten, dat een soldaat kon opleveren zoals ik”

“

In de afgelopen weken (maart 2016, red.) waren studenten in het Verenigd Koninkrijk verwikkeld in de Israël Apartheid Week. Sommigen steunden het. Anderen waren tegen. Op uitnodiging van de Zionistische Federatie van Groot-Brittannië, was ik in deze periode in staat om campussen van noord tot zuid in het land toe te spreken en specifiek een aantal van de dingen die daar beweerd worden, tegen te spreken.”

Door majoor Alaa Waheeb (foto)

“Deze (beweringen) vallen in grofweg drie categorieën. Ten eerste, dat Israël een inherent racistisch en dus onaanvaardbaar land is, vergelijkbaar met Apartheid Zuid-Afrika. Ten tweede, dat zijn leger deze racistische status verdedigt met daden van illegaal en immoreel geweld. En ten derde, dat de enige oplossing voor dit probleem de isolatietactiek van boycots is.

Zoals velen die ik tijdens mijn bezoek ontmoette, verzet ik me tegen deze opvattingen. Maar misschien meer dan de meeste mensen aan beide zijden van het debat, ben ik beter in staat om ertegen te debatteren. Omdat ik een Israëli, een Arabier en de hoogste moslim in de IDF ben.

‘Israël is inherent racistisch, een apartheid staat’? Nou, denk je, dat zo’n land een persoon als ik, in de positie, waarin ik vandaag ben, zou tolereren? Vergeet even (BDS-supporters zouden willen, dat je het permanent vergat!), dat 20 procent van de Israëli’s niet-Joods is, volledige rechten heeft en in de samenleving wordt vertegenwoordigd. Het is één ding tenslotte om Arabische politici, Christelijke kiezers en Islamitische artsen te hebben – maar we hebben ze en een flink aantal ervan.

Maar een niet-joodse legermajoor? Iemand die niet alleen vocht naast Joodse soldaten, maar ze nog traint ook? Zou een echt racistische staat mij toestaan om een dergelijke integrale rol in de verdediging van onze natie te spelen?

En nu we het toch over het onderwerp van de verdediging hebben, laat me beschuldiging twee aanpakken: dat het leger van Israël een bijzonder immorele organisatie is. Ik ben niet bijzonder religieus, maar zoals de Koran zegt: “Als iemand een persoon doodde, zou het zijn alsof hij de hele mensheid doodde; en als iemand een leven redde, zou het zijn alsof hij het leven van de gehele mensheid redde.”

Ik dien niet in het leger om mensen te doden – ik dien erin om mensen te redden. Wanneer Hamas raketten afvuurt, of Fatah messteken aanmoedigt, zijn wij hier om het leven van alle Israëlische burgers, joods en niet-joods te beschermen.

En zo komen we tot het laatste punt – dat de beste manier om geweld en conflicten op te lossen, zou zijn door middel van het soort tactiek bepleit door de boycotbeweging. Namelijk, isolatie en intimidatie. Voor mij is dit de belangrijkste kwestie en datgene, waardoor ik het meest mijn hoofd met woede en verdriet schud.

Zoals ik al zei bezocht ik het Verenigd Koninkrijk om de Israël Apartheid Week te bestrijden, om de leugens en het wantrouwen, die het land, waar ik trots op ben en mijn thuis noem, wordt toegesmeten. Maar wat me het meest pijn doet, is niet hoe ongeloofwaardig ze zijn. Het tegenovergestelde, in feite. Ze zijn al te ‘geloofwaardig’ en ik kan het weten – omdat ik ze ooit ook geloofde.

De realiteit is dat het dorp waar ik ben opgegroeid, het recht van Israël te bestaan als een Joodse staat niet erkende. Hoewel Arabisch een officiële taal is, heb ik geen Hebreeuws geleerd, totdat ik 17 was. Ik werd opgevoed met geloof in de ergste dingen die over Joden werden gezegd en wanneer ik ze tenslotte niet had ontmoet en met hen had samengewerkt, zou ik vandaag nog steeds die dingen geloven.

In mijn rol als soldaat heb ik alle soorten mensen ontmoet, zowel in Israël als de Palestijnse gebieden. Joden, Arabieren, religieuze, seculiere, linkse en rechtse. Ik heb Israëli’s ontmoet, die bevooroordeeld tegen mij waren. Maar ik heb ook Palestijnen ontmoet, die het werk dat ik doe om een soort vrede en stabiliteit te handhaven in het meest gevaarlijke deel van de wereld, waarderen.

Vergeet leuzen en geschreeuw. Vrede – echte vrede – zal pas komen wanneer mensen met elkaar praten. Niet per se het met elkaar eens zijn – het alleen maar mee eens zijn om te luisteren. Maar de ironie van de Israëlische Apartheid Week is, dat het wil dat individuen zich concentreren op de verschillen, niet op de overeenkomsten. In plaats van bruggen tussen de gemeenschappen, wil het muren bouwen.

Tijdens mijn verblijf in het Verenigd Koninkrijk sprak ik met een collega-soldaat, een dokter, die zowel Israëlische militairen als Palestijnse terroristen heeft behandeld, zonder onderscheid. We waren de moslim, die Joods leven beschermt en de Jood, die moslimlevens redt. Er is slechts één land in het Midden-Oosten, dat een stel als dat zou kunnen voortbrengen – en je kunt er dus zeker van zijn, dat het geen apartheidsstaat is.”

Bron: virtualjerusalem.com

en aish.com