Zal deze herfst van Israël een definitief vredesakkoord worden afgedwongen?

Door Kade Hawkins

De president van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas heeft besloten, dat het beter is de onvrede van zijn eigen aanhangers te riskeren, dan Franse, internationale en VN steun te verliezen door zelfstandig acties tegen Israël te gaan voeren.
Gedurende een aantal weken werd verwacht, dat Abbas zou proberen op 22 april middels een resolutie van de VN-Veiligheidsraad te bereiken, die de voortdurende bouw in de Israëlische gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever zou veroordelen en als illegaal verklaren.

Palestijnse diplomaten gingen verder met Westerse diplomaten en de internationale media ervan te verzekeren, dat de eis voor een stemming, over de Palestijnse resolutie niet in het geding was. Dit was echter duidelijk niet het geval en de verwarring onder Abbas’ eigen partij werd getoond, toen de Palestijnse minister van Buitenlandse Zaken Riyad al-Maliki, in New York met Abbas, een dag nadat zijn kantoor in Ramallah het ontkende, bevestigde, dat de stemming zou plaatsvinden.
Abbas stelde tenslotte elk initiatief uit op verzoek van Frankrijk, dat zelf het initiatief wil houden voor haar eigen topconferentie over een mogelijke Israëlisch-Palestijnse vrede later dit jaar.
Sommige gefrustreerde hooggeplaatste Palestijnse functionarissen vervloekten Abbas voor het terugkrabbelen, omdat ze geen reden zien om nog langer te wachten op verdere steun. Het Franse initiatief lijkt echter veel verder te gaan dan de kwestie van de Joodse nederzettingen.

Het Franse voorstel wil vertegenwoordigers uit ongeveer 30 landen ontvangen, die op 30 mei met elkaar vergaderen over de parameters voor een internationale vredesconferentie, die later in het jaar in Parijs moet worden gehouden. De Verenigde Staten, Rusland, de Europese Unie, de Verenigde Naties, de Arabische Liga en de leden van de VN-Veiligheidsraad zullen allemaal bij de vergadering van mei aanwezig zijn. Ironisch, zullen noch Israël noch de Palestijnen hierbij aanwezig zijn.

Israëlische en Palestijnse leiders zullen niet worden uitgenodigd tot de 2e bijeenkomst, die tot doel zal hebben om onderhandelingen te starten om een definitief vredesakkoord te bereiken.
Het feit dat Israël en de Palestijnse leiders niet bij de top van 30 mei zullen zijn is een felle waarschuwing aan beide zijden, dat internationale frustratie over het gebrek aan vooruitgang van de vredesbesprekingen een kookpunt heeft bereikt. Sommige analisten vrezen, dat dit het begin zou kunnen zijn van een opgelegde vrede aan de partijen in plaats van dat de partijen zelf tot een vergelijk komen.

De “parameters” voor vrede, die de internationale gemeenschap zich tot doel heeft gesteld, zijn al resolutie na resolutie van de VN duidelijk gemaakt. Dit omvat, dat Israël zich terugtrekt uit alle gebieden die tijdens de oorlog van 1967 heeft heroverd, met inbegrip van Oost-Jeruzalem en de Golan hoogten. Dit werd werd deze week nog eens versterkt, toen de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties unaniem alarm uitsprak over recente Israëlische verklaringen, dat de Golanhoogten voor altijd onder Israëlische controle zullen blijven.  Diegenen, die verwachten dat de VS aan Israëls kant staat in dergelijke onderhandelingen moeten bedenken, dat in november, Netanyahu de Amerikaanse President Barack Obama vroeg de soevereiniteit van Israël over de hoogvlakten van Golan te erkennen. Obama weigerde vervolgens zelfs om vragen hierover te beantwoorden van de Israëlische media

De VS hebben duidelijk gemaakt, dat het Israëlisch weggeven van land voor vrede ondersteunt, maar wel onder de juiste voorwaarden. Deze voorwaarden kunnen juist die zijn, die Obama wil achterlaten als erfenis om het vredesproces vooruit te helpen duwen als één van zijn laatste ambtsdaden.
De “land voor het vrede-ruil” fungeerde als de basis van het vredesplan van de Arabische Liga, dat in 2002 (nu 14 jaar geleden) werd gelanceerd. Verondersteld wordt nu, dat de Fransen van plan zijn dit document te gebruiken als basis voor toekomstige onderhandelingen.

Het Arabische vredesinitiatief uit 2002 pleitte voor een Tweestatenoplossing gebaseerd op een Israëlische terugtrekking naar de wapenstilstandslijnen van voor 1967 en het maken van Oost-Jeruzalem tot de Palestijnse hoofdstad in ruil voor “normale betrekkingen met landen van de Arabische Liga in het kader van een alomvattende vrede met Israël”. Het initiatief riep ook op tot de “verwezenlijking van een rechtvaardige oplossing van het Palestijnse vluchtelingenprobleem, dat moet worden overeengekomen overeenkomstig de Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.”

In de Arabische wereld wordt deze resolutie beschouwd als het insluiten van het “recht op terugkeer” van een Palestijnse vluchteling naar alle  plaatsen in Israël, waaruit zij of hun voorouders ooit vertrokken, ontvluchtten of werden verdreven tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1947-1949. Saoedi-Arabië heeft het idee al geopperd van een ambassade in Israël, als ze het Arabische vredesinitiatief van 2002 aanvaarden, en was ook één van de belangrijkste landen, die druk uitoefenden om Abbas tot intrekking van zijn petitie te bewegen, zodat hun initiatief met Franse steun als basis zou kunnen fungeren voor toekomstige onderhandelingen.
Een mogelijke scenario is, dat diplomaten verder zullen gaan dan de Israëlisch-Palestijnse kwestie, door het deel laten maken van een veel grotere Arabisch-Israëlische vrede, die zowel de Palestijnen als de Arabische Liga omvat. Vrede met de gehele Arabische wereld kan misschien het enige zijn, dat Israël zou kunnen verleiden rode lijnen over te steken, die het land heeft gezworen nooit over te zullen steken.

Deskundigen in Bijbelse profetieën hebben er lang op gewezen, dat een definitief “vredesverdrag” is voorspeld in Daniel 9:27, dit houd de ondertekening van een vredesakkoord door Israël in, welk verscheidene belangrijke factoren omvat, waaronder “bevestiging” en vrede met “veel”.
Het idee van “bevestiging” suggereert de garantie of het afdwingen van een bestaand verdrag, één dat al naar voren is gebracht in het Arabische vredesplan. Het idee, dat het gaat om “veel” suggereert een dergelijk verdrag dat veel omvattender zou zijn dan alleen de Palestijnen. De Arabische Liga vertegenwoordigt meer dan 22 landen en zou zeker kunnen worden aangemerkt als “vele”.

Daniel geeft verschillende andere details van dit verdrag, één ervan is, dat het voor zeven jaar zal zijn. Dit verdrag in de Bijbel beschreven begint de aftelling van de laatste zeven jaar om wat vaak bekend is als de 70 weken van Daniel te voltooien en wordt ook wel “de periode van beproeving” genoemd. Deze periode wordt uitvoerig in het Boek Openbaring beschreven. Zal dit verwachte verdrag een zevenjarig tijdschema met zich meebrengen? Eén van de belangrijkste onderdelen, die Daniel ons onthuld is, dat de Antichrist dus een directe rol speelt bij het waarborgen van dit verdrag. Er is op dit moment geen wereldleider die past in de kwalificatie van de Antichrist en dus moet diens opkomst snel gebeuren, dit proces is nog maar het begin van een veel langer proces, mogelijk moeten we blijven wachten op een ander scenario dat volmaakter in Gods plan past.

Eind mei 2016 zal ons aanwijzingen gaan geven over wat we kunnen verwachten van de vredesconferentie later dit jaar. Meer dan waarschijnlijk voorspellen geen van de oplossingen veel goeds voor Israël. De Schrift leert, dat het uiteindelijke vredesverdrag, dat wordt ondertekend, alleen een tijdelijke vrede wordt, dat leidt tot de dodelijkste tijd op aarde, die de mens ooit gekend heeft.

God heeft voor ons op voorhand vastgelegd wat te verwachten in de Laatste Dagen en dit is een belangrijke tijd om beter te worden toegerust met deze Bijbelgedeeltes.

Lees meer bij
http://www.prophecynewswatch.com