Het historisch bewijs voor het bestaan van Israël

De Joodse historie begint met de patriarchen Isaäk, Abraham en Jacob zo’n 4000 jaar geleden. Stel dat we geen Bijbel hebben en laten we kijken welke bewijzen er zijn in geschreven vorm die het bewijs leveren van het bestaan van Israël, duizenden jaren geleden.

In 1896 ontdekte een archeoloog in een Egyptische tempel in de stad Thebes de stenen tafel (plaat) van Merneptaht een oud Egyptisch poëtisch geschrift aan Farao Merneptaht die heerste over Egypte na Rameses de Grote van ca. 1212-1202 voor Christus. Aan het einde van de poëzie wordt een campagne beschreven tegen Canaan door Merneptaht in de eerste jaren van zijn regering. Een van de regels zegt: “Israël is verlaten en zijn zaad is niet meer”, dit woord “zaad” slaat volgen de onderzoekers op de graanvoorraden van Israël. Dit is het oudste bewijs van het bestaan van Israël buiten de Bijbel en het enige in Egyptische verslagen. Het bewijst dat Israël goed gevestigd was in Canaan en dat het een belangrijke politieke kracht was om rekening mee te houden.

Het volgende bewijs was de Meshasteen, van koning Mesha van de Moabieten uit ca. 840 voor Christus, gemaakt van zwart basalt. Het is de meest uitgebreide inscriptie ooit teruggevonden die verwijst naar het koninkrijk van Israël (het “Huis van Omri”); het draagt de vroegste bepaalde buiten-bijbelse verwijzing naar de Israëlitische God Jahweh. Bovendien staat in de regels 26 en 31 ook de oudste verwijzing naar het “huis van David’ de koning van Judah.
In het jaar 975 voor Christus slaagde de Joodse bevolking er in om een onafhankelijk land te creëren dat het grootste deel van het Bijbelse land betrof, echter aan het einde van de eerste eeuw voor Christus, was bijna al het land opgegaan in het Romeinse imperium. Een serie van opstanden tegen de Romeinen leidde tot grote verspreiding van het Joodse volk. Hoewel de meeste van de Joden in het land werden verdreven, zijn velen gebleven en hebben de Joodse aanwezigheid voortgezet. In de 7e eeuw voor Christus werd Jeruzalem een stad met een populatie vele malen groter dan daarvoor met een duidelijk dominantie over zijn buren. De Babylonische verovering tot de verwoesting van Jeruzalem en haar tempel. De ballingschap ervaring leidde tot de een sterk identiteitsbewustzijn en onderscheidden de mensen zich van anderen, een sterke nadruk leggend op principes zoals de besnijdenis en het houden van de sabbat. In 37 BC bleven mensen uit Judea in hun land wonen in grote aantallen en was hun toegestaan hun religie te praktiseren tot de tweede eeuw waar Iulius Severus in 134 na Christus, Judea teisterde door 951 dorpen te vernietigen vanwege de aanhoudende opstand van de Joden. Nu zij uit Jeruzalem werden verdreven gingen vele wonen in Galilea. Dit was ook de tijd dat veel christenen dachten dat het Christendom het Judaïsme had vervangen. De laatste heidense Romeinse heerser Jullian stond de Joden toe om weer naar Jeruzalem terug te keren en de tempel te herbouwen.
In het jaar 1260-1516 was het land deel van de Mamelukken die eerst vanuit Turkije regeerden en later vanuit Egypte. De Joden ondervonden vervolging en vernedering. Overleverde archieven berichten van meer dan 30 rijke gemeenschappen aan het begin van de 16e eeuw.

In de eerste 50 jaar van de periode van het Ottomaanse rijk bestond de Joodse bevolking in het gebied Palestina uit ongeveer 10.000 mensen. Dertig Joodse gemeenschappen bestonden op dat moment. De 10.000 Joden in 1555 groeiden uit tot tussen de 20.000 en 30.000 tegen het einde van die eeuw. Tegen de 19e eeuw zag de Zionistische immigratie-organisatie weer een grote toename van de Joden in het land. Dus de mythe dat de Joden terug kwamen van Palestina en het land stalen van de Palestijnen is simpelweg een leugen van enorme proporties.

Er is een enorme geschiedenis van Joden in het land van meer dan 2000 jaar. Het is een vergissing om te denken dat de Joden met de verwoesting van de tempel het Heilige land verlieten. Zij bleven er, niet noodzakelijkerwijs in Jeruzalem, er waren zeer grote centra met Joods leven. Er waren altijd Joden in het Heilige land. De Romeinse geschiedenis was zeker een periode van beestachtigheid, speciaal na de rebellie tegen Rome. De Romeinen hadden het gevoel dat ze de tempel in Jeruzalem moesten verwoesten, en dan 60-70 jaar later was er weer een andere rebellie tegen het Romeinse rijk, en er werd toen een beslissing genomen om absoluut alles te vernietigen, niet alleen Jeruzalem, niet alleen de tempel maar ook de dorpen en de steden, in feite gewoon het land onvruchtbaar te maken en in feite te strippen van alles. Het is interessant om naar de historie te kijken en te zien dat de Romeinen een zeer groot deel van hun middelen verbruikten, een groot percentage van hun leger moest naar het land om een einde te maken aan de rebellie, het was géén militaire rebellie maar een sociale tegenstand. Ze moesten het geluid van vrijheid beteugelen, maar ze slaagden daar nooit in.
Zelfs de Joden die ze in gevangenschap mee namen hadden impact op het Romeinse leven. Deze mensen hielden vast aan hun Joodse en Christelijke tradities ook toen ze in Rome waren als slaven.
Nadat de Romeinen verslagen waren in oorlogen met de Perzen,de Mamelukken, Ottomanen en Turken. Israël is als een kaartspel dat steeds wordt geschud,waar niemand ooit een permanente hoofdstad heeft opgezet, zelf niet toe de Arabieren binnen vielen in de 7e eeuw, was het geen centrum voor Arabische cultuur of leven. Hun centrum was in Bagdad of in Damascus of in Saudi Arabië. Er was nooit een hoofdstad, nooit een land dat hier gehuisvest was!
Twee honderd jaar geleden kwamen er weer meer Joden in het land die keken of de Synagoge in de oude stad van Jeruzalem weer kon worden herbouwd. Ze hadden daar toestemming voor nodig van een Ottomaanse leider, maar die in Cairo was gevestigd. Er was in het land Palestina geen gouverneur. Net zo min dat er een centrum of een gouverneur was in dat Palestina tot aan de 20e eeuw. Het was ook geen vraag dat het land was misbruikt door al de veroveraars, die na elkaar kwamen. Niet alleen de flora en de fauna, grote bossen waren omgehakt voor de aanleg van een spoorweg, er was geen enkele zorg voor het land. Zoals een groot persoon als Mark Twains beschrijving van het land, zo’n 160 jaar geleden toen hij met een groep door het land trok, waarbij alles nauwkeurig werd beschreven in zijn boek “The Innocents Abroad” (De onschuldige in het buitenland) waarin hij zegt “het land was dor, het land is ontdaan van alles”. Vandaag kunt u zien hoe weelderig en mooi het land is geworden, nu kun je weer de Bijbelse woorden herkennen als een land van melk en honing! Het is een vervulling van een profetie dat nu plaats vindt.

Een van de misinterpretaties vandaag is dat de Palestijnen nazaten zijn van de Filistijnen. Wie waren de Filistijnen? Het woord Palestijn betekent ‘land van de Filistijnen’. Egyptische archieven refereren aan Filistijnen als mensen van de zee die van een gebied uit de Egeïsche zee kwamen dat begrensd wordt door Griekenland en Turkije. In 1 Samuel 30:14 worden de Filistijnen Kerethieten genoemd, inwoners van Kreta. In Ezechiel 25:16 zegt de Here “Ik strek mijn hand uit tegen de Filistijnen, Ik zal de Kretenzen uitroeien en zelfs het overblijfsel aan het strand te gronde richten.” En in Zefanja 2:5 zegt de Here: “Wee u, bewoners van de zeekust, volk der Kretenzen! Het woord des HEREN is tegen u, Kanaan land der Filistijnen, Ik zal u ten gronde richten, zodat er geen inwoner meer zal zijn.” De woorden Palestijnen en Kretenzen worden parallel genoemd, een manier om te zeggen dat ze een en dezelfde zijn. De Filistijnen zijn afstammelingen van de Griekse zeevarende mensen, en zeker géén Arabieren! De mensen die zich vandaag Palestijnen noemen zijn van Arabische oorsprong , waarvan de vader Ismaël is. In een grote slag in de buurt van Gaza in het jaar 635 veroverden de Arabieren het gebied op de Byzantijnen die het toen overheersten, kort daarna verdwenen de Filistijnen en werd er niets meer van hen vernomen, alle tekenen van Filistijns leven werd weggevaagd en de historie van het land werd Arabisch, Joods en Samaritaans.

In elke generatie vertellen mensen grove leugens over Joden. Dat is antisemitisme in een notendop. En als gevolg van deze leugens mag je van de Joden stelen, ze in elkaar slaan, drijf ze uit hun huizen, verbrand ze in gaskamers. De algemene mythe tegenwoordig is dat er een oud volk van Palestijnen was in het land en dat de pusherige Joden hier kwamen na de 2e wereldoorlog en het land van hen hebben gestolen. Dat is de claim die de zogenaamde Palestijnen maken. In feite is er geen enkele opgetekende historie van een natie die op een Palestijns volk zou kunnen lijken. De Palestijnen zijn een antisemitische mythe. Dit land is het meest beschreven stuk onroerend goed op aarde. Het is het oudste en uitgebreidste beschrevene in heel veel talen. Iedereen is hier geweest, veroveraars, pelgrims, profeten en toeristen, en niemand heeft ooit een woord gezegd over Palestijnen, omdat ze er niet waren. In feite werden de zogenaamde Palestijnen geleid door een Moslimpriester in de eerste helft van de 20e eeuw die zei dat er niet zo iets was als Palestina omdat er geen Palestijnen waren. Dat was de doctrine tot de jaren 1960. Na de 1960 jaren begon men het om te draaien en zeiden de aanwezige Arabieren, “ja, wij zijn het oude Palestijnse volk in dit land dat van ons is gestolen.” Ze hebben echter geen claim, deze mensen zijn Syriërs. Voor meer dan 1400 jaar bestond er geen Palestina in de geest van Moslims, ze hebben geen kaart daarvan, als je op de kaart kijkt in de Turken dagen zie je dat ze er voor 400 jaar hebben geregeerd dat er geen Palestina was, ze hadden provincies en districten, doch geen Palestina, en niemand noemde zich een Palestijn. Er is ook geen referentie in de UN tot 1970, tot drie jaar na de zesdaagse oorlog. Niet in de voorafgaande periode van de UN en ook niet in de 25 jaar daarvoor bij de Volkerenbond was er ook maar een enkel geschrift. Er waren Joden en Arabieren, dat is het verhaal. Dat is het accurate historische gegeven. De Palestijnen zijn uitgevonden na de zesdaagse oorlog om het zelfde te doen zoals Mohammed dat deed. [365]

Er is nauwelijks een relatie tussen de Palestijnen vandaag en de Filistijnen van 2000 jaar geleden. Als je kijkt naar de namen van sommige van de Palestijnen zul je zien dat ze naar de regio kwamen in de laatste 100 tot 200 jaar. Er zullen best een paar families zijn die een paar eeuwen zijn terug te volgen maar beroemde Palestijnen zijn b.v. de Mosri -clan. Mosri, is Arabische en Hebreeuws voor Metri en dat betekent Egyptisch. Dan is er een Jabari-clan en Jabari is een gebied in Irak.
Ze kwamen naar de regio in de afgelopen jaren. Ook een recent geval, dat duidelijk werd in een “vluchtelingenkamp” in Libanon in de plaats Badonar, dit vluchtelingenkamp heeft wijken die genoemd zijn naar landen in noord Afrika, waarom? Omdat ze toegeven dat de Palestijnse families die daar wonen, behoren tot de Ma-groep uit noord-Afrika, dus sommige van de vluchtelingen houden vast aan de naam van hun eerdere woonplaatsen, en vele daarvan zijn hier in Israël terecht gekomen. Ook een interessant kenmerk is dat recent door antropologen ontdekt is het feit dat, ten zuiden van Jeruzalem in de Hebron regio en speciaal in de heuvels, zogenoemde Krypto, ofwel “verborgen” Joden leven, het is duidelijk dat dit Joodse families waren deie werden gedwongen om zich te bekeren, doch zij hielden zich de laatste honderd jaar wel vast aan sommige Joodse tradities, zo zie je dus nog steeds de Joodse wortels zelfs in sommige van de Arabische gemeenschappen. Waren zij van oorsprong dan Filistijnen? Met zekerheid is dit niet het geval.

(Vertaling: Karel van Essen, 06-05-2016)