Hele Arabische dorpen in Judea en Samaria staan leeg omdat de inwoners naar VS vluchten

Door JNI Media, 18 december 2016

“Zij zullen over elkaar struikelen alsof ze zich voor een zwaard uit de voeten maken, terwijl niemand hen opjaagt. U zult geen stand kunnen houden tegen uw vijanden.” Leviticus 26:37 (HSV)

foto: Veel van de luxe huizen in de Arabische stad Silwad staan ​​leeg.

Berichten in de media over de Arabische strijd om het land van Amona terug te krijgen is door de politiek en de media gepresenteerd als onderdeel van een Arabische traditie van loyaliteit aan hun land. Sterker nog, een van de eisers tegen de gemeenschap in Amona wordt als volgt geciteerd: “Als je kind sterft, dan kan je ervoor zorgen, dat er een ander in zijn plaats komt, maar het land dat je verkocht, kan niet worden vervangen.” En toch, geeft een rapport in het blad Makor Rishon over de realiteit ter plaatse in Judea en Samaria een iets ander stel waarden weer. Lokale Arabieren mogen niet bereid zijn om hun land te verkopen, maar veel van hen wonen helemaal niet op het genoemde land en verkiezen in plaats hiervan naar de Verenigde Staten te emigreren.

Volgens verslaggever Assaf Gibor, vertoont Route 60, die van Afula, aan de Israëlische kant van de “groene lijn” door Jenin, in de buurt van Sichem, door Ofra en buiten Ramallah om naar Jeruzalem loopt, spookdorpen aan weerszijden van de snelweg. De Joodse kolonisten van Ofra en Amona staan verbaasd over wat er is gebeurd met de naburige Arabische dorpen, zoals Silwad, vijf kilometer van de hoofdweg en ongeveer 13 kilometer ten noordoosten van Ramallah. Een bezoeker, die toevallig het dorp binnengaat, kan talrijke, luxe villa’s zien, die verlaten zijn.

Gibor, die die lege huizen omschrijft als ‘witte olifanten’, ontmoette in Silwad een man van in de 70, genaamd Salah, die een kopje koffie met hem dronk en onthulde, dat hij gedurende 52 jaar in Puerto Rico gewoond had. Salah was in 1964 vertrokken, voor de Israëlische bevrijding van 1967 en kreeg zijn BA in Puerto Rico en MA in Tennessee en nu is hij met pensioen en leeft van de huur van zijn woning op het eiland. Zijn kinderen werden geboren in de VS, een is advocaat, de andere is apotheker, allebei Harvard afgestudeerden. Helaas, hebben ze het oude land maar eenmaal bezocht – maar allebei spreken ze Arabisch.

Hamza Awada, 21, die met zijn ouders in Arizona woont, ontmoette Gibor in Dir Dibwan, niet ver van Silwad. Hij is op bezoek om een zoektocht van twee jaar naar een vrouw te besluiten. Het is een gearrangeerd huwelijk en na de bruiloft zal het gelukkige paar naar Amerika verhuizen. Hamza heeft in New York City en in Arizona, evenals in Jordanië gewoond. “Het leven hier in het dorp is schilderachtig, maar het is niet voor mij.”

Hamza omschrijft zichzelf als een Palestijn, niet als een Amerikaan en hij houdt van het gevoel van gemeenschap in het dorp, dat zijn ouders in hun jeugd hadden verlaten. Hij zou zelfs graag op een dag, misschien terugkomen. Maar “het leven is hier moeilijk,” zegt hij.” Het is moeilijk om werk te vinden, in je levensonderhoud te voorzien en genoeg te verdienen om de levensstijl, die ik gewend ben in het buitenland, te ondersteunen” Hij is van plan om met de oude plek dezelfde banden te onderhouden, die zijn ouders hebben gehouden: om de paar jaar een bezoek. Hij spreekt Arabisch met zijn ouders thuis, maar op school en elders buiten het huis is het allemaal Engels.

Volgens Gibor, hebben tussen de 80 en 90 procent van de inwoners van Dir Dibwan een Amerikaans staatsburgerschap. Een plaatselijke bewoner, Muhammad Manasra, die zijn leven verdeelt tussen het dorp en Californië, schat de bevolking in de twee naburige dorpen op 16.000 personen, de meesten van hen wonen in het buitenland.

In veel gevallen, weigeren Arabische vrouwen, die de Amerikaanse levensstijl ontdekken na in armoede in Judea en Samaria te zijn opgegroeid, terug te gaan. “Mijn broer trouwde met een vrouw uit het nabijgelegen dorp Beitin,” verteld Manasra. “Er zijn daar ook veel Palestijns-Amerikanen. Hij bracht haar naar de VS, zorgde voor een visum en op het moment, dat ze daar landde openden haar ogen, alsof ze een nieuwe wereld ontdekte. Hij werkte en zij slenterde door de winkelcentra en gaf geld uit. Ze kregen twee kinderen en toen de oudste vijf was, wilde mijn broer, dat zijn vrouw en twee kinderen terug zouden gaan naar het dorp, zodat de kinderen Arabisch zouden leren en vertrouwd zouden raken met de Palestijnse cultuur. Zijn vrouw weigerde. Het eindigde zeer slecht. Ze scheidden en vandaag wonen ze apart in de VS. Het huis van mijn broer is afgesloten, “zegt hij en wijst naar de verlaten villa.

Arabische immigratie uit Judea en Samaria is al tientallen jaren aan de gang. Officiële cijfers van de Palestijnse Autoriteit suggereren, dat er drie miljoen Arabieren wonen. In werkelijkheid zijn de cijfers een miljoen lager, volgens vele deskundigen. Sinds 1997 houdt Israël daar de volkstelling niet meer en de telling van de Palestijnse Autoriteit houdt zich niet aan de internationale normen, waarbij een persoon, die gedurende een jaar of meer uit zijn land afwezig is, niet meer geteld wordt. Demografen Yaakov Feitelson en Yoram Ettinger suggereren het cijfer van 1,8 miljoen Arabieren in Judea en Samaria, in tegenstelling tot de PA, die beweert, dat er 2,9 miljoen zijn.

hier de link naar het originele artikel