Hoe ongerust zijn Israëlische leiders over Poetin’s waarschuwing betreffende Syrië?

Premier Netanyahu [L] met Russisch President Vladimir Poetin in Moskou 9 maart 2017 [Foto PERSDIENST van het KREMLIN

Door YOSSI MELMAN / 23 maart 2017

Tegenstrijdige berichten, de meeste ervan onbevestigd en onofficieel, doken in de afgelopen dagen op over Israëlisch-Russische afspraken over de oorlog in Syrië. De berichten volgen op de erkenning van Jeruzalem, dat haar gevechtsvliegtuigen afgelopen vrijdag raketten aanvielen, die via Syrië werden overgedragen aan Hezbollah in Libanon.

De zeldzame erkenning, die in strijd was met het traditionele Israëlische beleid van dubbelzinnigheid door het noch bevestigen noch ontkennen van vroegere aanvallen, leidde tot een keten van gebeurtenissen, waarbij slechts een paar uur na de aanslag, de Israëlische ambassadeur in Moskou dringend naar het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken werd geroepen, dat hem vroeg om uitleg te verschaffen.

Berichten in de media suggereerden dat president Vladimir Poetin, die de sponsor en redder is van het Syrische bewind, boosheid uitdrukte, terwijl de heerser van Syrië, Bashar Assad, er prat op ging tegen Russische wetgevers, dat Poetin had beloofd Israël in toom te houden. Israëlische commentatoren schreven dat de operationele vrijheid, die tot nu toe door de Israëlische luchtmacht werd genoten, voorbij is.

Afgaande op de verklaringen van de Israëlische leiders en militaire commandanten in de afgelopen twee dagen lijkt het erop, dat ze niet ernstig bezorgd zijn.

Premier Benjamin Netanyahu, voor een staatsbezoek in China, Minister van Defensie Avigdor Liberman en de IDF Stafchef Lt.-Gen. Gadi Eisenkot bleven onverschrokken en leveren min of meer dezelfde boodschap, dat Israël zal blijven nastreven zijn nationale veiligheidsbelangen en de “redlines” in Syrië te verdedigen.

De Israëlische politiek is er één van niet ingrijpen, met drie uitzonderingen. Eén ervan is, dat de IDF represailles neemt in de lucht en op de grond wanneer granaten en raketten aan de Israëlische kant van de Golanhoogten vallen, ongeacht of deze opzettelijk waren gericht, of niet. Een ander voorbeeld is de oprichting van terroristische netwerken in de buurt van de grens met Israël; pogingen daartoe hebben geleid tot de moord op Syrische, Iraanse en Hezbollah commandanten. De derde en belangrijkste uitzondering is het af en toe bombarderen, zonder erkenning, van de konvooien, die lange afstand en nauwkeurige raketten vervoeren en de depots, waar de raketten zijn opgeslagen, die vanuit Iran via Syrië voor Hezbollah in Libanon zijn bestemd. Sinds 2013 zijn ongeveer 20 van dergelijke incidenten door de media geregistreerd op basis van de officiële verklaringen van Syrië en zeldzame Israëlische claims van verantwoordelijkheid.

Sinds Moskou zijn strijdkrachten 18 maanden in Syrië inzette, voegde Israël een andere factor van vergelijking toe; het bereikte afspraken met Rusland om elkaars belangen te leren kennen en fouten en zelfs luchtgevechten tussen beide luchtmachten te vermijden. Deze afspraken zijn uitgewerkt in de creatie van directe lijnen van communicatie tussen de inlichtingendiensten en de strijdkrachten van beide landen, en staan bekend als een “conflict vermijdend mechanisme.”

De rustige reactie door politieke en militaire topfiguren geeft aan, dat zij beter weten, vooral Liberman, die beschouwd wordt als dichtbij en een goed begrip te hebben van de regering Poetin. Het is zeer waarschijnlijk, dat Poetin een tweezijdige spel speelt – hij begrijpt de Israëlische zorgen en belangen, maar als Israël bevestigt, dat het Syrië heeft aangevallen, heeft hij geen andere keus dan dit publiekelijk aan de kaak te stellen.

Maar boven de afspraken met Rusland en de “redlines” is er nu nog één belangrijk Israëlisch belang – de inzet van Hezbollah of Iraakse-Sjiitische milities gesponsord en geleid door Iraanse officieren bij de Israëlisch-Syrische grens op de Golan Hoogvlakten te voorkomen.

Het recente succes van het Assad-regime en de verwachte nederlaag van ISIS in zowel Irak als Syrië maken dit scenario steeds meer mogelijk. Iran en Hezbollah hopen aan de grens te worden gepositioneerd en daardoor een bedreiging voor het openen van een tweede front naast Libanon tegen Israël te vormen in geval van een toekomstige oorlog.

Israël zet zich in om dit te stoppen, hetzij door het bereiken van een goede verstandhouding met Poetin, en via hem Assad, Iran en Hezbollah in die richting te beïnvloeden, of, als laatste redmiddel, geweld toe te passen.”

Bron: www.jpost.com

Vertaling: PoF