Hoe Arabisch een vreemde taal werd in Israël

De Nationaliteitswet, die het Arabisch degradeert van een officiële taal, completeert het proces van het uitsluiten van het Arabisch uit het openbare terrein en vormt het tot een wapen, dat gebruikt wordt om paniek te zaaien onder de bevolking; Arabisch wordt steeds meer een vreemde taal, een vluchteling in Israël.Door Ayman Sikseck (foto boven: Arabisch is nog aanwezig op sommige straatnaamborden, hier in Tel Aviv – foto: Google Street View)

“Sabah al-khair. Wordt wakker en ruik de zwarte koffie. Er is niets nieuws onder de zon in één van de meest problematische clausules van de Nationaliteitswet. Ik verwijs naar de clausule die, zoals men beweert, het Arabisch degradeert van een officiële taal in Israël tot een taal met “een speciale status” en ik zeg ‘zoals men beweert’, want dit is gewoon het hoogtepunt van een proces dat al minstens twee decennia plaats vindt, het uitsluiten van de Arabische taal uit het openbare terrein.

Tot 20 jaar geleden waren borden in de Arabische taal in Israëls gemengde steden geen zeldzame aanblik: het Arabische alfabet was aanwezig in de wegwijzers en in buurtwinkeltjes. Niet iedere Israëli sprak Arabisch, maar het publieke gebied stond toe, dat het bestond.

En vandaag? De Arabische taal is aan het verdwijnen van de straatborden, het Ministerie van Onderwijs besloot enige tijd geleden dat er geen verplichting is om Arabisch te onderwijzen als onderdeel van het curriculum en zelfs de automatische antwoorddiensten, die hoffelijk hulp bieden in het Engels en Russisch – zullen verstommen als je ze om hulp vraagt in het Arabisch.

Dit is geen marginaal probleem. Dit is precies hoe een taal wordt verborgen in het openbare landschap en wordt omgetoverd tot een vreemde taal. Hoe minder aanwezig het Arabisch wordt, hoe meer het als bedreigend wordt ervaren.

Eén van de meest opvallende uitingen van dit proces was een politieke campagne verwant aan het “centrum”, die enorme aanplakborden door het hele land omvatte, die demonstranten toonde die met vlaggen van Palestina zwaaiden. Het opschrift in het Arabisch luidde: “Binnenkort zullen wij in de meerderheid zijn.” Voor diegenen die de boodschap niet begrijpen, dat wil zeggen, de meerderheid van de Israëlische burgers, die geen Arabisch kunnen lezen, bevatte de advertentie een telefoonnummer voor uitleg.

En zodoende wordt het proces voltooid van het omzetten van een taal, die gedeeltelijk was geassimileerd in het Israëlische dagelijkse leven, tot een taal die nauwelijks nog bestaat in het openbare gebied – en die uiteindelijk door tekstschrijvers wordt gebruikt als een wapen om paniek te zaaien onder de bevolking.

Arabisch heeft een proces ondergaan van teruggaande evolutie in Israël en is vandaag de dag een teken van primitiviteit, de wegwijzer die angst oproept bij wie hem onderweg vanuit de bus ziet, het monster onder het gemeenschappelijke bed van de Israëlische burger. Dus in plaats van de taal een “speciale status” te geven, zou de wet de burgers het verbloemende gepraat moeten besparen en verwijzen naar het Arabisch als “een vreemde taal.” Dat is in feite wat ermee gebeurt. Arabisch wordt steeds meer een vreemde taal, een vluchteling in Israël.

De volgenden in de rij zijn degenen, die de Arabische taal spreken. Ons proces, dat ook zal eindigen met een nieuwe wet, waarin wij (Arabieren, PoF.) als buitenlanders veroordeeld worden in ons land is pas net begonnen.”

Bron: www.ynetnews.com

Vertaling: PoF (noot: dit artikel is geschreven vanuit het perspectief van de Arabische auteur.)