Mijn Palestijnse opleiding, geweldloosheid of geweld?

Daniel Borg is een Zweed die actief was in de Zweedse politiek, hartstochtelijk pro-Palestijns en die zich aansloot bij de International Solidarity Movement (ISM, Internationale Solidariteit Beweging). Zijn waarnemingen vanuit de ISM zijn explosief.

“Voordat ik me bij ISM-groep in Hebron aansloot, had ik gedurende twee dagen mijn opleiding in Ramallah. Hoe de operaties van de IDF te dwarsbomen? Hoe vrij in een wijk te lopen en de coördinatoren te waarschuwen voor de bewegingen van inkomende IDF-patrouilles? Wanneer naar buiten te gaan en je aanwezigheid aan de militairen te laten zien, zodat ze niet in jouw richting durven schieten? Hoe een huis te beschermen, dat de IDF wil afbreken? Hoe stenen en Molotov gooiende militanten te beschermen? Ja. Dat was onze opdracht. PLO (nu Fatah, maar dat is hetzelfde) gebruikt goedwillende idealistische westerse jongeren voor steun, afscherming en het mogelijk maken van hun terroristische agenda. De Fatah-coördinatoren maakten ons duidelijk, dat de ISM alleen gebruik maakt van geweldloze middelen van verzet, maar benadrukte ondertussen dat als de Palestijnen ervoor kiezen om geweld te gebruiken het onze taak is hen te beschermen. Het zijn de Palestijnen, die onder bezetting en vernedering leven en niet wij, westerse activisten, dus we moeten hen de operationele besluiten laten nemen en wij, ‘internationalen’, zijn er om als menselijk schild op te treden en hen tegen de IDF te beschermen.

We brachten zelfs een goede hoeveelheid tijd door met het oefenen van extreem hard gillen met de bedoeling kinderen van kolonisten angst aan te jagen. Onze instructies waren dat als kinderen van kolonisten ons met geweld benaderden, we ze moesten verrassen door zo hard mogelijk luidkeels te gillen, zodat ze in paniek weg zouden rennen. We oefenden veel in dit snerpende gegil. Als iemand uit het centrum van Ramallah dit leest, wil ik mijn oprechte excuses aanbieden voor de verloren slaap tijdens deze dagen.

Het plegen van Lawfare (illegaal gebruik van de wet om de tegenstander te benadelen)

Tijdens het eerste uur van de training in Ramallah geeft elke activist de PLO coördinatoren een gesloten envelop met zijn naam, adres, familiegegevens, woonadres, politieke overtuiging, etc. in het geval van arrestatie of de dood. Ze maken heel duidelijk, dat als we werden geslagen of gedood door de IDF, dit tot grote schade voor de staat Israël zal leiden, geweldige mediabelangstelling en natuurlijk misschien tot een einde aan de bezetting. Aangezien ik in mijn geboortestad voorzitter was van de sociaaldemocratische jeugdorganisatie, was ik interessant en nuttig. Als de IDF me arresteerde of vermoordde, zou dat in elk geval in Zweden krantenkoppen opleveren.

Achteraf begrijp ik, dat dit een perfect voorbeeld is van “lawfare”: Met mijn aanwezigheid als ‘internationaal’ zal de IDF misschien niet dezelfde kracht inzetten als waarop ze recht hebben om een veiligheidsoperatie te voltooien en laat de mensen, die ik bescherm, vrijuit gaan (een overwinning voor de terroristen), of ze negeren mijn aanwezigheid en voltooien de missie met het mogelijke eindresultaat, dat ik gedood zou worden, samen met de terrorist. Ook een overwinning voor de terroristen, omdat ze van mijn dood gebruik kunnen maken als een verbazend effectief propagandamiddel voor de internationale opinie.
(foto: Daniel Borg met Palestijnse kinderen)

Ik voelde me nuttig. Ik wilde doen wat ik kon om de Palestijnen te helpen. Ik was niet bang, wel idealistisch. Vervolgens ging ik naar Hebron. Ik koos bewust om alleen echt pacifistisch werk te doen, voornamelijk in King David Straat (Shuhada straat) en in de IDF-wachtposten, die leiden naar de Tel Rumeida nederzetting. Om de Israëlische soldaten in de gaten te houden. Een moeilijk karwei, dacht ik, omdat alle PLO coördinatoren, Btselem mensen, willekeurige Palestijnen enz. me van tevoren vertelden dat de soldaten gewelddadig zijn, stenen gooien naar Palestijnen, kolonisten helpen Palestijnse kinderen aan te vallen en wat me bang maakte, dat de soldaten soms ISM-activisten arresteren, in de handboeien slaan en afranselen….

Hoe de IDF-soldaten optraden

Op mijn eerste ochtend in Hebron stond een jonge Israëlische soldaat in zijn wachtpost bij de ingang van de Joodse Tel Rumeida buurt, waar ook enkele Palestijnse families wonen. De soldaat riep een Palestijnse tienjarige jongen aan, die de heuvel opliep om naar hem toe te komen. De jongen was zichtbaar bang en liep aarzelend met slepende voeten naar de soldaat. Toen de jongen dichtbij de soldaat kwam maakte hij een beweging naar de jongen. Op dat moment begon mijn hart sneller te kloppen, daar ik er zeker van was, dat hij de jongen zou arresteren of slaan, dus nam ik mijn camera op en maakte die klaar om de brutaliteit te filmen. Maar tot mijn grote verbazing, schudde hij de hand van de jongen en legde de andere op zijn schouder. De soldaat begon nonchalant met de jongen te spreken. Meteen lachte de Palestijnse jongen en ze spraken en maakten voor een paar minuten grappen in de juli hitte. Ik voelde me opgelucht, verwonderd en legde mijn camera neer. Hier was niets te filmen.

Ja, ik was buitengewoon verbaasd. Deze ontmoeting tussen de IDF soldaat en het Palestijnse jochie was in tegenspraak met alles wat mij was verteld en met wat ik dacht dat normaal IDF-gedrag was. Dit gedrag van deze soldaat moet zeker een erg zeldzame glimp van humanisme zijn van een in het algemeen agressieve IDF, zoals een dolfijn, die in een zee van haaien zwemt. Maar nee, dat was niet zo. Het was eerder de normale manier van optreden. Ik bewaakte dezelfde groep soldaten van de vroege ochtend tot de late avond en hun fundamentele manier om de Palestijnen te behandelen, was van ‘niet tussenbeide komen’ en respect. Geen enkele keer zag ik iets dat ook maar in de buurt kwam van een overtreding. Ik bracht drie weken door met het in de gaten houden van de IDF-soldaten, met mijn camera om mijn nek. Er was niets te filmen, geen enkele overtreding (behalve Palestijnse oorlogsmisdaden, maar daar kom ik nog op terug).

Mijn goedpraat-werk

Op een gegeven moment maakte een soldaat een beweging met zijn hand in mijn richting om aan te geven, dat ik hem zou benaderen. Hij wilde me een paar dingen vragen: hoe kon ik voor Fatah werken, mezelf een mensenrechtenactivist noemen, terwijl ze net een Palestijnse homo doodden door hem aan een auto vast te binden en zijn meer en meer beschadigd lichaam door het centrum van Hebron te slepen? (Op een paar meter van waar wij stonden). Ik was behoorlijk geschokt. Krijg ik lessen over mensenrechten van een IDF-soldaat? Ik probeerde het goed te praten, hij begreep mijn punt over het goedpraten niet. Maar ik dacht na over wat hij had gezegd. Het kon me niet schelen. Degenen waar ik voor werk zijn Fatah-mensen, gematigden, vredesactivisten, zelfs Joodse Israëliërs. De Palestijnse Shariawet, hoewel onrechtvaardig, vormt geen rechtvaardiging voor de Israëlische bezetting. Vandaar dat ik de Israelische soldaat verweet zaken goed te praten.

Hier heb je Hamas

De volgende week was een beetje anders. Ik begreep dat de IDF-soldaten werkelijk aardig waren, ze behandelden mij en alle Palestijnen met respect. Tijdens de lunch besloot ik naar het PLO-appartement te gaan en een kopje koffie te drinken. Ik stond met mijn koffiekopje en keek uit over het centrum van Hebron, met een volledig zicht op de Arabische markt van Hebron. Toevallig zie ik twee jongens uit een auto komen, ze nemen geweren, beginnen hevig op de markt te schieten. Het waren meerdere honderden schoten. De ‘soek’ was vol met gezinnen. Ze begonnen hun schietaanval, iedereen probeerde te vluchten, ik filmde het vanaf het begin. Hun schieten duurde zo lang dat ik tijd had om naar ons dak te lopen en te blijven filmen, terwijl de schietpartij doorging. Hier heb je de Hamas.

Daarna rende ik naar beneden, waarschuwde mijn collega-activisten, waarschuwde de IDF-soldaten, riep onze coördinatoren. De IDF sloot de controlepost. Voerde hun militaire aanwezigheid op. Dit was de eerste Hamas-aanval op de Westelijke Jordaanoever in hun poging om de macht te grijpen, nadat ze dat succesvol deden in Gaza. PA-president Mahmoud Abbas kondigde een noodtoestand af die enkele dagen duurde. De enigen die veilig waren, waren de kleine gemeenschap van Palestijnen, Joden en wij, verwrongen buitenlandse activisten, die veilig waren dankzij de controlepost van de IDF en veiligheid binnen het door Israël beheerde gebied. Ik was eigenlijk blij dat de IDF er een checkpoint had, dat zij onze veiligheid garandeerden tegen de waanzin van Hamas.

De ironie kwam op dat moment niet bij me op, dat ik naar Hebron ging om Israëlische oorlogsmisdaden te documenteren, maar thuiskwam met IDF-humanisme en Palestijnse oorlogsmisdaden.

Wat ik niet wist over Hebron

Tijdens mijn tijd in Hebron wist ik niets over de onophoudelijke terroristische aanslagen tegen de zeer kleine Joodse gemeenschap van Hebron. Ik wist niet dat Joodse bewoners worden gedood wanneer zij niet worden beschermd, kinderen, vrouwen, ouderen. Ik wist niet dat Israël effectieve controle heeft over een zeer klein gedeelte van Hebron. Ik wist niet dat de feitelijke apartheid in Hebron door de Arabieren wordt gericht tegen de Joodse gemeenschap. Ik wist niets van het religieuze en historische belang van Hebron, als de hoofdstad nummer twee van het Joodse volk.

Bovendien wist ik niet, dat diegenen waarvoor ik werkte de door Fatah geleide ISM, actief Palestijnse kinderen instrueert om stenen naar Joden te gooien, die soms het slachtoffer doden. Noch wist ik dat wanneer Fatah wil dat we iemand of een huis beschermen tegen een IDF-operatie, het zeer waarschijnlijk een terrorist is, die op het punt staat aanslagen te plegen tegen onschuldige Israëliërs. Dit was het geval met de laatste beschermingsgebeurtenis van Rachel Corrie.

Hoe kon ik dat weten? Hoe konden mijn collega’s dat weten? We worden ondergedompeld in het pro-Palestijnse valse verhaal. Aangewakkerd door CNN, New York Times, Le Monde, alle centrum- en linkse politieke partijen in Europa, al onze linkse leraren, heel ons culturele establishment. En met mij vele anderen. Ik verkreeg sociale, politieke en educatieve status door aansluiting bij de ISM, een anti-Geneefse Conventies- en terroristische organisatie.”

Bron: www.israellycool.com

Vertaling: PoF