Worstelend met de realiteit van het Israëlisch-Palestijns conflict

Knessetlid Amir Ohana (Foto: Ruderman Family Foundation)

De vraag van een toehoorder uit het publiek in een synagoge in de buurt van Boston, een Amerikaans Joodse vrouw, die zich tot een groep afgevaardigden van Israëls parlement richtte, was hartstochtelijk en direct.

“U verliest mij en u verliest veel, heel veel mensen in de Joodse gemeenschap,” zei de vrouw. “Ik kan de andere kant niet opkijken, wanneer drie Israëlische tieners brutaal worden vermoord en het antwoord is het doden van 2.300 Palestijnen… Ik wil weten wat jullie doen om vrede te sluiten met de Palestijnen…? Waar is het mededogen en de rechtvaardigheid, die wij geacht worden te verdedigen?”

Door IRA STOLL speciaal voor Review-Journal

1 April, 2017

De reacties van de Israëli’s, die op een reis waren, gesponsord door de Ruderman Family Foundation, klonken net zo hartstochtelijk.

De antwoorden waren ook tekenend – zowel over hoe Israëli’s hun overzeese critici bekijken, als over de menselijke dimensie, die vaak over het hoofd wordt gezien, over hoe Israëli’s islamitische terreur ervaren.

Ayelet Nahmias-Verbin van de centrumlinkse Zionistische Unie Partij herinnerde zich hoe haar eerste jeugdherinnering een alarm was, dat klonk om het begin van de Jom Kippoer-oorlog in 1973 aan te duiden.

Haar vader werd opgeroepen in het Israëlische leger en ging vier maanden lang weg. “Toen hij terug kwam herkende ik hem niet, want hij had een baard en zijn bril was kapot,” zei Nahmias-Verbin. “De eerste herinnering van mijn kinderen is het alarm, dat in Tel Aviv afwisselend klonk en stopte vanwege de raketten, die overvlogen… vanuit Gaza.”

“Dat is mijn eerste jeugdherinnering en dat is de eerste jeugdherinnering van mijn kinderen,” zei ze. “Er is geen twijfel, dat we allemaal vrede willen.”

Zij wees erop, dat de Israëlische artsen en ziekenhuizen de afgelopen vijf jaren Syriërs verzorgden, die in de burgeroorlog van dat land gewond werden. Ze vertelde dat Israël 100 kind-vluchtelingen uit Syrië heeft opgenomen.

Wat de Palestijnen betreft die in Gaza gedood werden, vertelde Nahmias-Verbin de vraagstelster, dat ze door de terroristische Hamas-groepering, die de Gazastrook beheerst, als menselijke schilden werden gebruikt: “Palestijnen kozen ervoor ze in ziekenhuizen en scholen te plaatsen zonder op hun leven te letten. Dus neem diep adem voordat u zo veroordelend bent.”

Een andere Israëlische politicus, Rachel Azaria, een voormalige locoburgemeester van Jeruzalem, reageerde ook, door te vertellen over haar eigen kinderen. “Ik ben een moeder van vier. Mijn vier kinderen worden opgeroepen in het leger. Het maakt me bang,” zei ze. “Hoe kun je denken dat wij ervan genieten met terreur te leven en ervan genieten met onze geweren te leven? Wij haten het, wij allemaal haten het.”

Azaria verwierp het idee, dat er een eenvoudige weg naar vrede was. “Als je op duizenden kilometers afstand bent, lijkt het eenvoudig, maar het is het niet,” zei ze. “Ik denk, dat u ons moet vertrouwen, dat, als het gemakkelijk zou zijn, wij er zouden zijn.… Ik wilde wel dat de werkelijkheid gemakkelijker zou zijn, helaas is dat niet zo.”

Amir Ohana, lid van het Israëlische parlement van de regerende Likudpartij, beantwoordde de vraag met een citaat, dat hij toeschrijft aan een eerdere Israëlische premier: “Als de Arabieren hun geweren zouden neerleggen, zal er geen oorlog meer zijn. Als de Israëliërs hun geweren neerleggen, zal er geen Israël meer zijn”.

Hij zei: “Als ik moet kiezen tussen het verliezen van meer Israëlische levens, of het nu burgers of militairen zijn, of het verliezen van jullie, zal ik, helaas, liever jullie verliezen”.

Mickey Levy, die commandant was van het politiedistrict Jeruzalem, voor hij in het parlement zitting nam, had twee broers die in het conflict gedood werden. “We hebben behoefte aan vrede, maar vooral hebben we onze veiligheid nodig,” zei hij.

Levy vertelde een verhaal over twee van zijn zonen, die, gedurende een periode van frequente zelfmoordaanslagpogingen allebei op dezelfde middelbare school waren ingeschreven: “Ik zei tegen hen zich ervan te verzekeren niet dezelfde bus naar school te nemen. Neem aan het eind van de dag, wanneer je thuiskomt, niet dezelfde bus. Begrijp je waarom? Ik heb geen zin om beiden te verliezen.”

Ira Stoll is redacteur van FutureOfCapitalism.com en auteur van “JFK: Conservative.” Zijn column verschijnt op zondag.

Bron: www.reviewjournal.com

Vertaling: PoF

(foto boven: uit artikel over genoemde bijeenkomst, op www.algemeiner.com)