Activiteiten


Een Amerikaans consulaat in Jeruzalem stelt dat Jeruzalem niet in Israël is

De VS zouden “de banden met de Palestijnen verdiepen” als het toegankelijke consulaire diensten in Ramallah zouden bieden, maar er is geen praktische behoefte aan nieuwe diensten in Jeruzalem

 

15 oktober 2021

De toenmalige premier Benjamin Netanyahu spreekt op de officiële openingsceremonie van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem, op 14 mei 2018. (Yonatan Sindel / Flash90)

 

Tijdens een persconferentie in Washington, bijgewoond door Yair Lapid, kondigde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken aan dat de regering-Biden van plan is “door te gaan” met een plan om een consulaat in Jeruzalem te openen dat is ontworpen om de “banden met de Palestijnen te verdiepen”. Mr. Lapid uitte blijkbaar geen protest en de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken loste elke twijfel in een latere briefing op. Op de vraag of het Amerikaanse plan was om ergens anders dan in Jeruzalem een consulaat te openen, antwoordde de woordvoerder, “Dat maakte de secretaris in mei duidelijk toen hij er in Jeruzalem over sprak; we gaan verder met het proces om ons consulaat in Jeruzalem te heropenen.”

 

Het plan van Blinken klinkt relatief onschadelijk voor degenen die een twee-statenoplossing willen. Maar het is echt een enorme stap achteruit in het Amerikaanse beleid ten aanzien van Jeruzalem. Als Israël een consulaat voor Palestijnen in Jeruzalem accepteert, zullen de vijanden van Israël in het ministerie van Buitenlandse Zaken de bevoegdheid krijgen om Jeruzalem opnieuw te behandelen als een stad die niet in Israël is.

 

Harry Truman heeft de staat Israël misschien 11 minuten na de oprichting erkend, maar de Amerikaanse diplomaten weigerden 70 jaar lang te erkennen dat de stad Jeruzalem in Israël was. We kwamen die belemmering tegen gedurende de 18 jaar dat we pro deo hebben geprocedeerd om de praktijk van het Paspoortbureau ongedaan te maken, waarbij Amerikaanse burgers die in Jeruzalem waren geboren, behandeld werden alsof ze staatloos waren – alsof ze ter wereld kwamen buiten de grenzen van een erkend land.

 

Onze baby cliënt was Menachem Binyomin Zivotofsky, geboren in het Shaare Zedek Medical Center in Jeruzalem, uit in Amerika geboren ouders. De door het ministerie van Buitenlandse Zaken geautoriseerde geboorteakte voor Menachem liet de ruimte voor zijn geboorteland leeg. Amerikaanse paspoorten duiden routinematig het geboorteland aan voor Amerikaanse burgers die in het buitenland zijn geboren, maar de handleiding van het ministerie van Buitenlandse Zaken verbood het aanwijzen van “Israël” voor iedereen die in Jeruzalem is geboren. Toen de ouders van Menachem vroegen om een paspoort voor hun pasgeborene, kregen ze te horen dat zijn Amerikaanse paspoort geen geboorteland kon identificeren, maar alleen “Jeruzalem” kon zeggen alsof het een stad buiten de grens van welk land dan ook was. We zijn naar de rechter gegaan voor Menachem en handhaafden een wet die het Congres had aangenomen en die erop wees dat in Jeruzalem geboren Amerikaanse burgers ervoor konden kiezen om “Israël” als hun geboorteplaats aan te wijzen.

 

Het ministerie van Buitenlandse Zaken paste geen evenwichtig beleid toe. Iedereen die vóór 1948 in Israël was geboren, kon ervoor kiezen om “Palestina” als geboorteplaats te registreren, alsof de Joodse staat nooit tot stand was gekomen. Degenen die na 1948 in Tel Aviv of Haifa zijn geboren, hoefden geen paspoorten te hebben die hen identificeerden als geboren in Israël. Als ze er niet blij mee waren om “Israël” als hun geboorteplaats te zien – zoals sommige Arabieren zouden kunnen zijn – zouden ze ervoor kunnen kiezen om de stad waarin ze zijn geboren te vervangen. De enige Amerikaanse burgers die een ruime keuze werden ontzegd, waren degenen die in Jeruzalem waren geboren.

 

Het congres had de jurisdictie van Israël over Jeruzalem overweldigend goedgekeurd in een wet uit 1995 die de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem zou verplaatsen. Maar presidenten Clinton, Bush en Obama overschreven – onder druk van de Arabisten van het ministerie van Buitenlandse Zaken – de richtlijn van het Congres door ongegronde “bevindingen” uit te vaardigen die een beroep deden op dwingende rechtvaardigingen van het buitenlands beleid om de verhuizing uit te stellen. Angst dat het verplaatsen van de ambassade tot geweld in het Midden-Oosten zou leiden, was de misleidende rechtvaardiging.

 

Hoe onrealistisch het ook was om te ontkennen dat Jeruzalem in Israël was, het beleid bleef bestaan. Toen president Obama sprak tijdens de begrafenis van Shimon Peres op Mt. Herzl – gelegen in een gebied van Jeruzalem dat Israël had bestuurd sinds de oprichting van de staat – corrigeerde het Witte Huis schaamteloos de adresregel zodat alleen “Jeruzalem” te lezen was, in plaats van het aanvankelijk uitgegeven “Jeruzalem, Israël”.

 

Zes rechters van het Hooggerechtshof beëindigden onze marathon strijd in de rechtszaal door te besluiten dat het Congres geen grondwettelijke bevoegdheid had om buitenlandse regeringen te erkennen. De president, zeiden ze, had de enige en exclusieve bevoegdheid om buitenlandse vorsten wettelijke erkenning te verlenen en hun grenzen te bepalen, inclusief de locatie van steden. De mening van het Hof toonde de angst van de rechters dat het erkennen van Jeruzalem als zijnde in Israël een bloedige oorlog zou veroorzaken.

 

De toenmalige president Donald Trump kondigde in mei 2018 aan dat de Amerikaanse ambassade zou worden verplaatst van Tel Aviv naar Jeruzalem, dit maakte van wat een juridische nederlaag leek een triomf. In tegenstelling tot de voorspellingen van de goeroes van het buitenlands beleid, was de reactie mild. De beslissing van het Hooggerechtshof in de zaak van Menachem veroordeelde elke juridische uitdaging voor de erkenning door de president van Jeruzalem als zijnde in Israël. Andere beslissingen van Trump werden door zijn tegenstanders voor de rechter gebracht; dit was een zeldzame eenzijdige uitvoerende actie die niemand betwistte.

 

De proclamatie die de ambassade van Jeruzalem opende, verklaarde dat de verhuizing “gegrond was op principieel realisme” en “erkenning van duidelijke feiten”. Deze “duidelijke feiten” dwongen het paspoortkantoor van het ministerie van Buitenlandse Zaken, onder druk van de toenmalige secretaris van staat Pompeo, om de handleiding voor de afdeling van buitenlandse zaken eindelijk te herzien om de erkenning toe te staan dat Jeruzalem in Israël is door Menachem en alle in Jeruzalem geboren Amerikaanse burgers toe te staan paspoorten te dragen met “Israël” vermeld als hun geboorteland.

 

Sinds 1844, toen het gebied onder Ottomaanse heerschappij stond, behielden de VS een consulaat in Jeruzalem. Door de verhuizing van de ambassade was dit consulaat overbodig. Onder de toenmalige Amerikaanse ambassadeur David Friedman werd het gebouw aan David Flusser Street in de Talpiot-buurt van Jeruzalem, waar het Amerikaanse consulaat was gehuisvest, omgebouwd tot de Amerikaanse ambassade. Consulaire diensten gingen door op die locatie en zijn daar vandaag de dag beschikbaar. De dependance van de ambassade in Agron Street, waar de Amerikaanse diplomaten die de Palestijnse Zakeneenheid leiden hun kantoren hebben, werd onder direct toezicht van de ambassade gebracht, waardoor de Jerusalem Embassy Act van 1995 werd nageleefd.

 

Er is geen praktische reden voor de VS om ergens in Jeruzalem een nieuw consulaat-generaal te openen. Als staatssecretaris Blinken de “banden met de Palestijnen wil verdiepen” door toegankelijkere consulaire diensten te verlenen, kan hij dat doen door een Amerikaans consulaat te openen in Ramallah, vlakbij het regeringshoofdkwartier van de Palestijnse Autoriteit.

 

Velen zijn tegen een Amerikaans consulaat in Jeruzalem omdat het volgens hen “Jeruzalem verdeelt”. Het brengt meer schade dan alleen verdeeldheid. Als de regering-Biden het eigendom van Agron Street of een andere locatie in Jeruzalem omzet in een nieuw consulaat-generaal dat de facto dienst doet als “ambassade voor Palestina”, compleet met een consul-generaal die niet rapporteert aan de Amerikaanse ambassadeur, maar rechtstreeks aan het ministerie van Buitenlandse Zaken, zal Amerika een gewetenloos gevaarlijk verzinsel doen herleven dat het drie jaar geleden eindelijk had begraven. En als premier Bennett Amerika toestaat deze stap te zetten, zal hij de geschiedenis ingaan als de Israëlische leider die Jeruzalem heeft weggegeven.

Het bovenstaande is mede geschreven door Nathan Lewin en Alyza D. Lewin, die in Washington D.C. advocaten zijn, die de Zivotofsky-zaak pro deo gedurende 18 jaar lang hebben aangespannen (met twee argumentsessies bij het Hooggerechtshof) zodat in Jeruzalem geboren Amerikaanse burgers “Israël” konden vastleggen als hun geboorteplaats op Amerikaanse paspoorten. Ze zijn juridische partners bij Lewin & Lewin, LLP en Alyza is ook voorzitter van het Louis D. Brandeis Center for Human Rights Under Law.

 

OVER DE AUTEUR

Nathan Lewin is een advocaat uit Washington, D.C., die gespecialiseerd is in zaken van godsdienstvrijheid voor het Amerikaanse Hooggerechtshof.

 

Bron: https://blogs.timesofisrael.com/a-us-consulate-in-jerusalem-states-that-jerusalem-is-not-in-israel/

Deel dit artikel

Je kunt geen reactie geven op dit bericht.

Live – Streaming

Regelmatig organiseert Pillar of Fire LIVE Streaming events ... Klik op deze knop om naar de Live stream pagina te gaan.


E-mail Nieuwsbrief

Schrijf u in voor de Mailings van Pillar of Fire. Naast de berichten die we op de site plaatsen, sturen we ook regelmatig e-mailings met relevante nadere informatie.


Doneer Online

Steun het werk van Pillar of Fire met uw bijdrage. Pillar of Fire heeft de ANBI status en uw giften zijn van de belasting aftrekbaar. U kunt op dit moment doneren via een bankmachtiging en via PayPal.



Radio Israel