Een persoonlijke keuze voor het land Israël

Wanneer een jongere de stap maakt om aliyah te maken, moet hij of zij zich vooral niet te druk maken. Het dienen als ‘lonely soldier’, de eenzame soldaat, in het Israëlische leger is dan van onschatbare waarde. Hoewel mensen vaak gebeurtenissen en situaties romantiseren, blijkt de realiteit meestal een schok te zijn. Haar motivatie om toch die grote stap te maken, schoot wortel toen zij het graf bezocht van Michael Levin, een ‘eenzame soldaat’, geboren in Philadelphia, die in 2006 sneuvelde in Libanon. Daar hoorde zij, verteld door de gids tijdens een zomertour van NCYS-jongerenreis, het levensverhaal van haar landgenoot. Voor Natalie Selvin was dat het moment waarop haar hart een sprongetje maakte. Zij wist wat ze vervolgens met haar leven wilde doen. 

Door Philip van den Berg

Toen Natalie de leeftijd had bereikt om dienst te nemen bij de Israel Defense Forces, liep het niet gelijk allemaal zoals ze in gedachten had. Thuis, in Silver Spring (Maryland), vroegen vrienden en familie zich hardop af of zij wel zo’n stap moest nemen. Maar ook of zij wel geschikt was om in dienst te gaan. Daarbij, ze kende nauwelijks de taal. Toch had ze haar besluit genomen en maakte ze de stap om naar Israël te gaan, ondanks haar jeugdige leeftijd. Ze volgens eerst een Israël-programma en liep vervolgens stage bij een bedrijf. In die periode werd ik weer opnieuw verliefd op het land.

Israel Defence Forces

Ze besloot in Israël te blijven en zocht een manier om dienst te nemen in het Israëlische leger. Ze behoefde geen staatsburger te zijn om het leger in te gaan. Er was een militair programma (Machal) voor buitenlandse vrijwilligers die als militair wilde dienen ten behoeve van het land Israël en haar bevolking. Dit alles vond plaats begin 2019 en in de maand maart volgde ze een Machal-voorbereidings cursus van een maand in Beersheba. Vervolgens zat ze in (interne) opleiding en zat ze 18 maanden in dienst, waarvan drie maanden op de Michvei Alon-basis van de IDF, waar soldaten uit andere landen intensief Hebreeuws onderricht krijgen. ‘Ik ben erg dankbaar voor dat programma’, geeft ze aan. ‘Ook was ik het soort persoon dat elk woord opschreef dat ik niet kende en alle nieuwe woorden die ik leerde in mijn gesprekken verwerkte. Persoonlijk ging ik een paar niveaus omhoog op hun Hebreeuwse schaal en kon daarna echt praten.’

Persoonlijke vorming

Natalie functioneerde in het leger als specialist gevechtscommunicatie bij het Artillerie Korps. Ook daar leerde ze wat het betekent om daadwerkelijk een Israëli te zijn. Want het dienen in het leger is helemaal niet alleen maar zonneschijn, leuk, gezellig en mooi. Dit geldt ook voor het Israëlische leger. Daarbij is het leren van de taal en cultuur van het land Israël voor haar van onschatbare waarde geweest. Het is een waardevolle levenservaring. Ook heeft het mij echt geleerd om voor mezelf op te komen in Israël, zegt Natalie. ‘In Amerika was ik min of meer gewend op mensen te behagen en om niemand van streek te maken. Maar in het leger leerde ik “nee” zeggen en om standvastig te zijn zodat niemand misbruik van me zou maken als jonge vrouw uit het buitenland’

In Israël, tijdens haar diensttijd, beleefde Natalie Selvin nog een ander mooie en bijzondere gebeurtenis. Ze ontmoette een andere ‘Lonely soldier’ en hij werd haar beste vriend. Samen wonen ze met enkele andere vrienden, onder andere uit de VS, in Herzliya. Natalie woonde ook een tijd in het Lone Soldier Center. Een plek speciaal opgericht voor en door voormalige ‘Lonely soldiers’ en ook vrienden van de gesneuvelde Michael Levin.

Het ouderlijk huis

Op de vraag hoe haar ouders en vrienden reageerden op haar besluit zegt ze dat, ondanks hun liefde voor het volk en de staat Israël, vonden ze het toch wel lastig om mij los te laten. Vooral mijn vader zag ’t niet zitten dat ik dienst nam als vrijwilliger bij het Israëlische leger. Het kostte mij wel de nodige overtuigingskracht, maar hij realiseerde zich ook en zag dat het mijn hartsverlangen was om op deze wijze vorm en inhoud te geven aan mijn leven.

Ook zijzelf merkt dat ze geworteld is het land Israël en dat het maken van de aliyah haar heel goed heeft gedaan. Tijdens een bezoek aan haar familie in Maryland bemerkte Natalie dat, hoewel ze het naar haar zin had, het toch weer bij haar ging borrelen om terug te gaan naar haar thuis en vrienden in het beloofde land. Ze zegt hierover: ‘Hoeveel ik ook van mijn familie hou, ik voelde dat het niet meer mijn thuis was.’

Neem de stap!

Ze ontving recent, na veel papieren rompslomp, haar Israëlische staatsburgerschap en volgde een semester aan de Bar-Ilan Universiteit. Vervolgens zag ze een openstaande vacature bij het magazine ISRAEL21c en werkt ze met veel plezier en enthousiasme als social-media coördinator. Misschien zegt Natalie ga ik weer een keer terug naar de collegebanken. Maar voor dit moment doe ik met veel plezier mijn werk en hoe ik van de mensen om mij heen en van het land waarin ik woon!’