Een nieuw tehuis voor de onbevangen Joodse Rus Alexander Pitkin

In de jaren negentig maakt hij aliyah naar het beloofde land van Abraham, Izaak en Jakob. Met regelmaat probeerde deze oom mijn vader ervan te overtuigen om met zijn gezin ook deze stap te maken. Hierover zegt Alexander: ‘Hij vertelde mijn vader dat er zoveel kansen waren in Israël, vooral voor mij.‘ Zelf is Alexander sportief ingesteld. Hij houdt van sporten, zoals zwemmen en wandelen, met zijn vrienden. Op het voortgezet onderwijs deed hij het uitstekend in allerlei vakken. Hierdoor deed Alexander zelfs mee aan nationale wedstrijden in de vakken Engels, wiskunde en natuurkunde.

Als gevolg van de wereldwijde economische bankencrisis van 2008 ging het stap voor stap bergafwaarts met het bedrijf van zijn vader. Deze brokkelde steeds verder af. Hij zag onder ogen dat op een gegeven moment zijn bedrijf failliet zou gaan. Dit hield ook in dat de toekomst van hun zoon er somber uitzag. Toen ik klaar was met de middelbare school was mijn vader de drijvende kracht om de stap te maken naar Israël. Het zal je leven ten goede veranderen. De normale weg die je in Rusland bewandelt is te gaan studeren, een bepaalde beroepsopleiding te volgen om vervolgens de rest van je leven werkzaam te zijn in een fabriek of bij een bedrijf ergens in de omgeving.

Mede vanwege het enthousiasme en de steun van zijn ouders stapte hij op een vliegtuig naar Israël voor het volgen van een Selah-programma. Een traject voor jonge mensen uit de voormalige Sovjet-Unie. Deze ervaring zorgde ervoor dat hij graag naar het beloofde land van God wilde gaan, samen met zijn vader. Helaas mocht het niet zover komen, want voordat het zover was, overleed zijn vader aan een hartaanval. Zijn moeder steunde hen beiden in hun beslissing, maar gaf telkens aan dat zij niet mee zou gaan naar Israël. Zij koos ervoor om in Rusland te blijven.

De verhuizing vanuit Rusland naar het nieuwe beloofde land was voor Alexander een hele uitdaging. Hij verbleef eerst een jaar in een opvangcentrum in Karmiël. Hij zegt hierover: ‘Mijn leven is 180 graden veranderd. Ik had een hechte band met m’n ouders en was graag thuis. Ik had geen enkele ervaring met het wonen op mezelf. En ineens verblijf ik in een ander land, ver weg van m’n vertrouwde omgeving en mensen. Een land waarvan ik de taal en de cultuur niet ken.‘ Tijdens zijn verblijf volgde onze Russische jongeman Hebreeuwse taallessen aan een Ulpan. In korte tijd maakte hij grote sprongen wat betreft de Hebreeuwse taal, leerde hij veel over de Joodse geschiedenis, het zionisme en de Joodse feestdagen. Hij doorkruiste het gehele land en bezocht allerlei locaties, plaatsen en maakte wandelingen van het noorden naar het zuiden.

Nadat Pitkin positief zijn programma afrondde, deed hij allerlei klusjes totdat zijn verplichte diensttijd begon. Als ‘lonely soldier’ (eenzame soldaat) diende hij in het IDF. Het was tevens zijn eerste echte kennismaking met de bureaucratie in Israël. Hij zegt hierover: ‘Ik kan hierover zoveel verhalen vertellen, maar degene die er echt uitspringt, is dat ze mij vertelden dat ik in m’n eentje ergens naar een legerbasis moest gaan. Ikzelf zat toen in Karmiël en ik moest naar een militaire basis ergens diep in de Negev. Zelf had ik geen idee waar ik heen moest en hoe ik daar moest komen. Na tobben en gedoe lukte het mij uiteindelijk om op de plaats van bestemming te komen. Ik was slechts vier uur te laat en precies op tijd voordat ze de basis sloten voor nieuwe rekruten.’

Tijdens zijn militaire training maakte hij duidelijk dat hij graag wilde dienen in een computer-logistieke eenheid, maar vanwege zijn achtergrond, Rusland, kwam hij niet in aanmerking voor een veiligheidsmachtiging. Hij kon aan in de keuken aan de slag of als chauffeur. Pitkin koos voor het laatst en op die manier behaalde hij tevens zijn rijbewijs. Hij kwam terecht bij de Eenheid Buitenlandse Betrekkingen. Hij reed hooggeplaatste militairen rond en hoogwaardigheidsbekleders vanuit de gehele wereld. Ze vroegen mij aan te blijven, dus heb ik nog 1,5 jaar als beroepssoldaat gewerkt.

Na zijn militaire dienst wilde Alexander graag naar de universiteit. Het liefst richting software-engineering: de toekomst met onbegrensde mogelijkheden, vooral de huidige focus op kunstmatige intelligentie (AI). Hij werd toegelaten, maar Pitkin wist dat het heel lastig zou worden voor hem om de studie in zijn geheel af te ronden. Eenvoudigweg omdat zijn spaargeld niet voldoende was om alle kosten voor z’n studie en levensonderhoud te dekken. Hij ging op zoek naar mogelijke beurzen waarvoor hij misschien in aanmerking kwam.

Op een gegeven moment nam het hoofd van Atidim’s Take-Off-programma contact met hem op. Naar zijn eigen gevoel had hij de jackpot gewonnen. Waarom? Hij kwam in aanmerking voor desbetreffende beurs; een programma voor alleenstaande studenten zonder steun van familie waardoor zij de kosten voor het collegegeld op zich namen, een maandelijkse bijdrage verlenen voor zijn levensonderhoud en daarbij de kosten op zich namen voor academische begeleiding en tal van andere bijkomende kosten en ondersteunende diensten. Kortom, Alexander Pitkin sprong een gat in de lucht en was ontzettend blij met deze bijzondere mogelijkheid.

Het programma Atidm’s Take-Off programma was een initiatief van vier jonge mensen uit Australië. Hun opa was overleden en had hen veel geld nagelaten. Ter nagedachtenis richten zij een fonds op om voor hem iets terug te doen. Alexander ontmoette later in Israël een van de vier jonge Australiërs. Onderling was er tussen hen meteen een klik. Daarbij stond ik versteld van zijn vrijgevigheid, intelligentie en de onderlinge interesses en overeenkomsten tussen ons als persoon. Ook de verhalen van zijn grootvader en mijn vader leken veel op elkaar. Vervolgens zegt Alexander: ‘Dankzij hem en zijn familie kan ik alles wat ik heb investeren in m’n studie, zonder dat ik mij zorgen hoeft te maken over allerlei andere (financiële) zaken.‘

Hoopt binnenkort de eerste fase van zijn studie af te ronden om vervolgens werkervaring en praktijkervaring op te doen bij een high-tech bedrijf in een studentenfunctie. Ook dit heb ik weer te danken aan de begeleiding en hulp van het programma Take-Off. Ondertussen ontmoette hij ook een leuke jonge meid, Nikol Sherman, afkomstig uit Oekraïne. Samen maken zij al plannen voor de toekomst. Graag wil ik wonen en werken in het noorden van Israël bij mij opwerken bij een mooi, innovatief hi-tech bedrijf. Maar het belangrijkste is dat ik een goede echtgenoot en vader wil zijn; een goed persoon die een zinvolle bijdrage levert aan deze wereld en in het bijzonder aan het land Israël.