Is een staakt-het-vuren realistisch?

Al vele weken roepen staatshoofden, internationale organisaties, politici en vele anderen op tot een (langdurig) staakt-het-vuren. Tot vandaag de dag heeft dit nog niets opgeleverd en blijft de strijd tussen het IDF en Hamas aanhouden. De vele burgers in Gaza zijn hierdoor zwaar de dupe, mede gezien de ellendige situatie waarin jong en oud in Gaza moeten zien te overleven. De vraag waarop iedereen een helder en duidelijk antwoord wil, luidt: ‘Waarom?’

Politieke steun

De belangrijkste en invloedrijkste speler in dit politieke speelveld is de Israëlische premier Netanyahu. Hij is degene die uiteindelijk in Israël bepaalt welke initiatieven het IDF onderneemt tegen Hamas. In de keuzes en beslissingen die hij maakt, weet Netanyahu dat hij kan blijven rekenen op de (politieke) steun van de nationaal-zionistische partijen in de Knesset, het Israëlisch parlement.

Veelzeggend

Maar behalve deze politieke steun en de blijvende support van de meerderheid van de Israëlische stemgerechtigden/kiezers spelen ook nog andere elementen een rol in zijn onwrikbare houding richting Hamas. Want de wereld dient zich te realiseren dat wij door onze begeleiding en ondersteuning van de Palestijnse inwoners, de waarschuwingen die wij geven vooraf aan onze militaire acties en het voorzien van medicatie en voedsel aan de burgers van Gaza, daarmee de positie van ons eigen IDF en haar manschappen deels ondermijnen. Toch blijft het Israëlisch leger hiermee doorgaan, vooral omdat zij het aantal slachtoffers onder de bevolking zo veel mogelijk wil beperken, ondanks het militaire voordeel dat Hamas hiermee heeft.

Signaal

En ondanks de bergen kritiek vanuit de wereld zetten wij onze militaire acties door. Waarom? Allereerst omdat bijna driekwart van de gewapende tak van de terreurorganisatie van Hamas is uitgeschakeld. Maar bovenal omdat, indien wij stoppen met het doorzetten van onze militaire strategie, wij een helder signaal afgeven richting Hamas en andere terroristen, namelijk: ‘Okay, wij vallen de stad niet aan, omdat de vijand zich verstopt in een stedelijk gebied en zich mengt onder de burgers, terwijl zij wel onze eigen steden aanvallen en geen onderscheid maakten tussen militairen en burgers, zeg je min of meer: “Ik kan niet vechten vanwege de moeilijke omstandigheden en ik leg mij er maar bij neer. Ook al verlies ik daardoor de oorlog.”‘

Gratie

Bovenstaande gedachtegang vormt ook de leidraad voor de Israëlische premier om vast te houden aan het doorzetten van de militaire actie tegen de stad Rafah, min of meer het laatste militaire bolwerk waar de terroristen van Hamas zich verschuilen. Want, wanneer Israël deze stad links laat liggen, houdt ze Hamas daarmee in leven en is dat de eerste stap in een lange weg die zou leiden tot het verliezen van de oorlog tegen Hamas.

Waardering

In het verlengde hiervan speelt op de achtergrond ook mee dat Hamas en haar kopstukken nog steeds kunnen rekenen op de nodige steun(betuigingen). Zeker wanneer er kritische artikelen verschijnen in de Israëlische media over Hamas en in het bijzonder over Yahya Sinwar. Dit valt op te maken na een analyse van hetgeen verspreid wordt onder de Arabischtalige social media.