Ongepast, onzinnig en onvoorstelbaar: de houding van het Amsterdamse 4 en 5mei comité

Het Amsterdams comité 4 en 5 mei begaat een blunder van jewelste door het interview van haar voorzitter Andrée van Es. Niet dat zij de dood van de Joden tijdens de bezetting bagatelliseert. Nee, want ze communiceert helder en duidelijk dat hen, samen met enkele andere onderdrukte bevolkingsgroepen, heel veel leed is aangedaan. Wat is dan wel het probleem?

Persoonlijk initiatief

Het grootste probleem is dat mevrouw Van Es als voorzitter met haar eigen lokale comité verdere invulling geeft aan onze Nationale dodenherdenking. Nog los van de vraag of het of het wel passend, verstandig en wijs is om zowel hedendaagse als buitenlandse oorlogssituaties te betrekken bij het herdenken van een nationaal historisch gebeuren. Niet voor niets is het Nationaal Comité 4 en 5 mei heel duidelijk in de doelstellingen van haar organisatie.

Dwangmatig

De uitspraken van Andrée van Es, voormalig partijvoorzitter van de PSP en wethouder van Amsterdam namens GroenLinks, zeggen veel over haar gebrek aan communicatie, historisch besef en inlevingsvermogen. Maar ook het gemak waarmee zij met de feiten speelt en deze verdraait ten gunste van haar eigen (politieke) visie en kijk op de maatschappij. In dat opzicht zijn zij, alsmede haar politieke partijgenoot burgemeester Halsema, twee handen op één buik. Het is vanuit dat oogpunt eigenlijk niet verrassend of vreemd dat de voorzitter van het Amsterdamse comité 4 en 5 mei op geen enkele wijze op haar vingers wordt getikt. Laat staan dat de uitvoering van haar visie wordt terugdraait.

Memorandum

Want, zoals eerder werd aangestipt, negeert mevrouw Van Es bewust het memorandum van de stichting die zij op lokaal niveau vertegenwoordigt, want deze luidt als volgt: ‘Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord; zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog en de koloniale oorlog in Indonesië, als in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna.‘

Impact

Daarbij is het opvallend dat zij met geen woord rept over de houding, de reactie en de mogelijke gesprekken die zij vooraf had met de landelijke vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap in Nederland. De binnenkomende signalen maken mijns inziens duidelijk dat de Joodse gemeenschap totaal verrast werd door de houding, de werkwijze en het besluit van het Amsterdamse 4 en 5 mei comité. Wederom een signaal dat Andrée van Es, hoe vreemd zoiets ook is, totaal niet nagedacht heeft over de impact van haar besluit richting de Joden in Amsterdam en daarbuiten.

Negeren

Het is dan ook niet vreemd dat het Centraal Joods Overleg fel en furieus reageerde op de werkwijze van de voorzitter van het Amsterdamse 4 en 5 mei comité. Want hoewel mevrouw Van Es het woord genocide niet letterlijk in de mond nam, wekken haar woorden dat zij indirect een politieke statement maakt tegen de Joden en de Joodse staat. Natuurlijk reageerde mevrouw Van Es verbaasd op de harde en terechte kritiek vanuit de Joodse gemeenschap in Nederland en haar organisaties met betrekking tot haar interview in Het Parool.

Ten koste van?

Opvallend en tevens veelzeggend is wel dat zij met mooie woorden en welwillende intenties haar beleid verdedigt en haar straatje schoonveegt. Kortom, de boosheid vanuit de Joodse gemeenschap, het feit dat ik hen diep kwetst en ook nog eens bewust het landelijke protocol met betrekking tot Nationale dodenherdenking negeer, is blijkbaar voor haar niet relevant. Haar doel heiligt de middelen?

Deel dit artikel