De Joodse exodus en de Arabische en islamitische wereld

Gezien de politieke ontwikkelingen en de hoogst dubieuze rol van de VN, inclusief de houding van veel westerse landen, is het noodzakelijk om 30 november (opnieuw) onder uw aandacht te brengen. Deze datum is door de Knesset, het Israëlische parlement, uitgeroepen tot een nationale herdenkingsdag. Een dag speciaal ter nagedachtenis van de vele Joden die gedwongen werden het land te verlaten waar zij en hun families al eeuwen woonden. Waarom? Alleen maar vanwege hun grote aversie en diepe haat tegen de vorming van de staat Israël.

Mizrahi

Deze grote groep Joodse vluchtelingen, met een enorme diversiteit en achtergrond, staat in Israel bekend onder de naam Mizrahi. Zij werden door de Arabische en islamitische overheden vaak gedwongen hun thuisland te verlaten. Bij velen van hen leefden niet sterk het verlangen om terug te gaan naar het beloofde land van God. Integendeel, slechts een klein aantal van hen vertrokken voor 1948 naar Palestina. Waren de Joden dan zo geliefd in hun eigen omgeving? Nee, zeker niet, maar zij werden van oudsher geduld en behandeld als niet-moslims met hun eigen geloofsovertuiging. (Dhimmi). Deze niet-moslims, waaronder de Joden, mochten hun geloof en godsdienstige gewoonten onder strikte voorwaarden (binnenshuis) uitdragen.

Dwang en geweld

Echter, na het uitroepen van de staat Israel in 1948 en de daaropvolgende oorlog leidde ertoe dat de leefomstandigheden van de Joden zowel in de Arabische als de islamitische wereld onder zware druk kwam te staan. Een enorme explosie van haat en geweld vond plaats tegen hun eigen Joodse landgenoten. Er vond een scala van anti-Joodse uitingen plaats zoals: onteigening van huizen, bedrijven en land, maar ook bomaanslagen, arrestaties, hoge gevangenisstraffen, martelingen en moord. De Arabische en islamitische machthebbers joegen op allerlei manieren hun eigen Joodse landgenoten het land uit.

Aantallen

In de periode vanaf 1948 tot in de jaren zeventig moesten vele Joden in de islamitische wereld vluchten naar de staat Israël, omdat zij hun leven niet zeker waren. In totaal ligt het aantal Joden dat vluchtte tegen de 1 miljoen. Bijna 50% van deze grote groep Joodse vluchtelingen arriveerde in de eerste vijf jaar na de onafhankelijkheid van de staat Israël, 1948-1953. In de daaropvolgende jaren tot ergens in de jaren zeventig waren vele Joodse gemeenschappen in een groot aantal Arabische en islamitische landen zo goed als verdwenen, uitzonderingen daargelaten. Hieronder volgt een kort overzicht van het aantal Joden dat hun thuisland gedwongen moest verlaten:

Algerije               :  29.034 Joden       Jemen      :  69.843 Joden        Syrië     :   6.235 Joden
Egypte/Soedan :  37.808 Joden       Libanon   :    4.162 Joden         Turkije :  71.102 Joden
Irak                     : 130.994 Joden       Libië         :  36.811 Joden         Tunesië : 56.394 Joden
Iran                     :   84.107 Joden       Marokko : 272.011 Joden

Motieven

Bij de gedwongen verhuizing (deportatie) van grote aantal Joden uit hun thuisland speelde, behalve Jodenhaat (antisemitisme) soms ook andere motieven een rol, zoals Arabisch nationalisme en politieke instabiliteit. Gezien het (grove) geweld en het grote gevaar om als Jood vermoord te worden, bracht deze situatie vele Joden ertoe om te vluchten vanuit hun thuisland naar het land van hun verre voorvaderen.

Bovenstaande historische gebeurtenissen hebben, zoals eerder is aangestipt, ertoe geleid dat in Israël 30 november is uitgeroepen als Nationale herdenkingsdag voor de vele Joodse vluchtelingen uit de Arabische en islamitische wereld. Deze dag staat ook bekend als de ‘Joodse Nakba’.