Groeiende aversie in Israël tegen de (ultra)orthodoxe gemeenschap
Het is bekend dat de afwezigheid en vermindering van het gevoel van algemeen welzijn leidt tot negatieve gevoelens als frustratie, onmacht en haat. Dit blijkt ook meer en meer uit de huidige demonstraties die zich in principe richten tegen de gerechtelijke hervormingen. Toch spelen nog andere emoties en gevoelens een rol onder de oppervlakte, waaronder de vele eisen door politici ten behoeve van de haredi-gemeenschap. Waarom?
Onvrede
Eerder genoemde ontwikkeling hangt al langer in de lucht, want onder toezicht van de president van Israël, Izaäk Herzog, wordt op dit moment onderhandeld over verschillende voorstellen inzake de hervormingsagenda. Hierdoor richt de protestbeweging haar focus op andere gerelateerde knelpunten. In dit geval de vele egocentrische en kostbare voorstellen ten behoeve van de (ultra)orthodoxe Joodse gemeenschap.
Miljarden
Voor een objectieve beeldvorming is het goed om helder te krijgen waarom het ongenoegen binnen de Israëlische samenleving zich meer en meer richt op deze gemeenschap in Israël. Het antwoord hierop is dat de huidige regering de volgende wetsvoorstellen heeft klaar liggen ter goedkeuring aan het parlement. De inhoud hiervan komt alleen de (ultra)orthodoxe gemeenschap ten goede, terwijl de andere groepen in de Israëlische samenleving hiervoor opdraaien, zowel in materieel als immaterieel opzicht.
Ter illustratie
Een goed voorbeeld hiervan werd duidelijk tijdens het begrotingsdebat. De coalitie is van plan om 14 miljard shekel vrij te maken aan speciale fondsen, waarbij het overgrote merendeel van dit geld linea-recta ten goede komt van de haredi-gemeenschap. Niets voor niets houden de demonstranten tijdens hun protestmarsen borden omhoog met teksten als: ‘Wij zijn niet uw muilezels‘ en ‘Stop met het aannemen van mijn geld!‘.
Eenzijdig
In het verlengde hiervan speelt ook mee dat vandaag de dag het merendeel van de haredi-gemeenschap nog steeds niet actief is binnen het leger, net zo min als binnen de arbeidsmarkt. Dit alles versterkt de negatieve gevoelens richting de (ultra)orthodoxe gemeenschap in het land. Wat nog eens zorgt voor extra olie op het vuur is dat de coalitie, in dit geval de haredi-partijen, keer op keer miljarden shekels eisen en ontvangen. Daarbij behoort zij niet tot de groep burgers die belasting betaalt, waardoor zij dubbel financieel voordeel geniet.
Toename
Het is dan ook eigenaardig en veelzeggend dat de politieke partijen behorend tot de haredi-gemeenschap bovengenoemde situatie niet alleen in stand willen houden, maar deze zelfs wensen te versterken door aan te dringen op een nieuwe dienstplichtwet die yeshiva-studenten vrijstelt van dienstplicht op 22-jarige leeftijd. Hiermee vergroten ze de reeds aanwezige ongelijkheid tussen de verschillende groepen en gemeenschappen in Israël en binnen haar maatschappij/samenleving.
Niet vreemd
Bovenstaande gebeurtenissen en ontwikkelingen zorgen voor groeiende verontwaardiging onder brede lagen van de bevolking van Israël, ook bij hen die de waarde van het bestuderen van de Thora, het Joodse geloof en haar geschiedenis goed begrijpen. Cruciaal is echter de vraag hoe en op welke wijze hoe aan het toenemend ongenoegen, irritatie en onbegrip vorm en inhoud wordt geven. Wat in ieder geval niet helpt en meewerkt aan de groeiende onderlinge spanningen is het toepassen van fysiek geweld, het belemmeren van het recht van de vrijheid van meningsuiting alsmede het bewust belachelijk maken van andermans geloofsovertuiging.
Onvrede
Want hoewel het legitiem is om te protesteren tegen overdreven budgettaire toewijzingen aan de haredi-gemeenschap en het ook correct en goed is om te demonstreren tegen de ongelijke verdeling van de lasten, zowel vanuit financieel perspectief als op het gebied van defensie en veiligheid van het land, is het niet te rechtvaardigen om iedereen binnen de (ultra)orthodoxe gemeenschap over een kam te scheren.
Onbalans
De scheefgroei binnen de Israëlische samenleving ligt moeilijk en pijnlijk in het land, mede door de enorme groei van de (ultra)orthodoxen. Hierover zegt Steven Klein, docent aan de universiteit van Tel Aviv, het volgende: ‘Bij de oprichting van de staat Israël vormden zij 1 procent van de bevolking en de toenmalig premier David Ben-Gurion besloot dat zij geen dienstplicht hoefden te vervullen, zodat de haredim hun leven konden wijden aan het bestuderen van de heilige Joodse boeken. Nu maken zij echter 13 procent uit van de bevolking, en hun afzijdigheid zet bij de liberalen steeds meer kwaad bloed. De haredim werken niet, betalen geen belasting en vervullen geen dienstplicht.’
Welke richting?
Deze vraag was voor Israël altijd al lastig te beantwoorden. De grondleggers hoopten 75 jaar geleden een smeltkroes te creëren, een samenleving die talloze gemeenschappen zou samensmeden tot één Joodse natie. In plaats daarvan is het land een puzzel geworden die niemand kan oplossen omdat de stukjes niet passen. Een collectie van mensen die allemaal hun eigen prioriteit hebben, met hun eigen grieven en hun eigen geschiedenis.
Recente reacties